Kleermakers

Nu is de jurk weer de deur uit. Het lijfje is te wijd en moet nog ingenomen worden. Ik had beter niet af kunnen vallen! 'Je moet hem even naar de Gouden Schaar brengen', had de mevrouw van de jurkenwinkel gezegd. Die heb ik niet in de buurt, maar wel diverse andere Turkse naaiataliers.

Er zitten zelfs twéé van Turkse kleermakers bij mij op de gracht, maar beiden spreken ze geen woord Nederlands. Ooit heb ik een broek naar ze toe gebracht en omstandig uitgelegd wat mijn wens was, maar toen ik 'm kwam ophalen hadden ze iets totaal verkeerds gedaan. Naar dat 'naai-atelier' ga ik niet meer.

'Op de kop van de Rozengracht zit een goeie', weet Nieuwe Baas ervaringsdeskundig. Nou, dat geloof je dan maar. Dus breng ik om vijf voor zes in de kille herfstregen mijn mooie nieuwe glimjurk naar hem toe. Ook deze kleermaker spreekt weer geen woord over de grens en heeft een gebrekkig Nederlands sprekende vrouw achter de toonbank, via wie ik met hem communiceer. Wanneer is het feest? Zaterdag? Dat is wel erg snel voor hen! Zaterdag 14 uur? Liever morgen! zeg ik. Dat lukt niet. Ik praat ze om tot zaterdag 12 uur. Het innemen kost 50 euro, net zoveel als de jurk zelf! Maar ja, als hij het netjes doet is hij er heus wel een uur mee bezig.

Vertrouwen hebben, Lucie Theodora. Alles komt goed!