Akkoord

Wat zal je erover zeggen. Daar staan ze dan. Drie vrolijke relatief jonge mannen in de kracht van hun leven. Ze slaan elkaar op de schouders van plezier. En dat tegen een achtergrond van textiele handwerken. Ze hebben er duidelijk zin in. Alles is even positief. Alles wat ze zeggen wordt herkauwd en herkauwd. Voor de grap plak ik er een plaatje bij van de presentatie van het vorige regeerakkoord. Die straalden toen ook.

En dan volgen de eerste reacties, van de oppositie, de belangengroepen. Iedereen zegt wat-ie moet zeggen en toch moet het gezegd. Als journalist kun je de stukjes tekst die gaan komen ook wel invullen zonder dat de betrokkenen daadwerkelijk wat gezegd hebben, maar dat hoort niet. Je moet ze toch aan de lijn gehad hebben of op zijn minst een  tekstje van hun site geplukt hebben.

In Het Parool staat een verhaal over een oude Colombiaanse vrouw die al twintig jaar in Nederland woont, die op de Nieuwmarkt zong, illegaal was, thuisloos, en nu drie maanden in Ter Apel in detentie had gezeten. In de cel overleden aan een longembolie. Ze is begraven op begraafplaats St Barbara. Er waren heel veel mensen bij de begrafenis. Het verhaal staat niet op hun site, die gevuld is met de reacties op regeer-en gedoogakkoord. Is Nederland zo? Gaat Nederland zo worden?

Dat wordt eerst maar eens een partijtje Pauw & Witteman kijken, waar geloof ik de gehele oppositie bijeen zal zijn.