De eindigheid van het leven is wel een thema, dezer dagen. Over de stroom vette groene snottebellen van Vespa heb ik de laatste weken verder niet meer uitgewijd, en alle andere verschijnselen die ze kreeg. Maar van het weekend poept en piest ze overal in huis, onder andere in Nichtjkes kamer, ze kan het eten in haar bakje niet meer vinden, is ze blind ofzo? Ze jammert als een oordeel. Vespa, wat is er? Vannacht is ze zoek.
Vanochtend wanneer ik haar beneden vind wankelt ze. Slap en koudig. Nichtje en ik stoppen er nog wat Dextro in, maar dat helpt ook niet.
Om 09 uur sharp sta ik op de stoep van de dierenarts. Zonder afspraak. Maar ik mag meteen. Die kijkt en knijpt en stelt: 'We kunnen haar gaan onderzoeken. Kijk, haar pupillen zijn verschillend. Dat wijst op iets neurologisch. Ze is heel mager, maar haar buik is heel dik. Het feit dat haar ene neusgat aan een stuk door snot produceert wijst ook op een tumor. We kunnen een scan van haar hoofd laten maken. En een van haar buik... Zegt u het maar: wat wilt U?'
Ik zei al tegen Nichtje en Bobby dat ze maar afscheid moesten nemen. Eerst een slaapprikje. 'Dat ze zoek was vannacht is veelzeggend', meent de dierenarts. 'Als ze naar buiten had gekund was ze waarschijnlijk onder een struik gaan liggen sterven.' Daar zit je dan in je eentje in de behandelkamer. Een slappe Vespa op schoot. De andere patiënten moeten even wachten. En dan de finale prik. In het achterpootje.
Een kat die net ingeslapen is, is zó mooi. Ontspannen, glanzende vacht. Onvoorstelbaar dat ze zo ziek was. Dat mooie was zo met Barbertje, met Geesje en nu is het zo met Vespa. Wilt u haar naar een begraafplaats, een crematorium of naar de Gemeente? Bij het crematorium wordt ze individueel gecremeerd, bij de Gemeente en groupe. Doet u maar naar de Gemeente.
Daar loop je dan met een lege poezenmand. Nu nog aan Riemer vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten