Vorig jaar zaten Vinnie en ik in een heerlijk
minkukelig hotel van een Pakistaan te Hoechst, een pittoreske voorstad met een beeld
van een pittoresk pleintje. Dat hotel hoef ik niet meer, maar wel in dat stadje
én gratis wifi. Dat ging niet samen, weet ik nog. Of het was een hotel dat een
half uur lopen was van dat pleintje. Ik heb al lang verdrongen wat Jeannette
allemaal wel niet geprobeerd heeft voordat we eindelijk zeiden: Doe dan dat
B&B Hotel City Ost à 150 euro per nacht maar. Dat is goedkoop tijdens de
Messe.
De
taxichauffeuse ként het niet eens. Het is nieuw. Een formule. Fris en fruitig
maar met beetje kaal materiaal. We hebben beiden een vierpersoonskamer van zo'n
10 vierkante meter, boven elkaar. Met bankbiljetten aan de wand. Nou ja! Eigenlijk zijn we we al tevreden als we
maar gratis wifi hebben.
De dames aan
de receptie leggen het uit, hoe dat werkt met die wifi, want je moet wel inloggen, maar ze spreken een
beetje abacadabra. Het is en blijft voor ons een beetje onbegrijpelijk dat we op internet
- waar we geen toegang toe hebben - internettoegang kunnen krijgen. We
zitten allebei wat te pruttelen tegen de uitleg van de dames, tot we concluderen: Eerst maar
eens proberen.
Bij de receptie zegen ze: Het is het een of het ander. Het is óf uw Netbook
óf uw iPhone. Ja maar we willen allebei! Als het écht belangrijk is dan moet u
maar een usb-stickje kopen, zeggen ze. Nu is het dus de vraag of ik mijn nieuwe
spel Wordfeud nog wel kan spelen. Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten