Ben begonnen in J.J. Voskuil, De buurman. Het is nieuw. Ik ben nooit zo'n Voskuil-fan geweest, hoeveel clouloos gejeuzel kan een mens verdragen, maar De moeder van Nicolien vond ik wél mooi.
Voskuil is al enige jaren dood en dit De buurman is dus postuum verschenen. Het gaat over Maarten en Nicolien en hun homo-buurmannen Petrus en Peer. Omdat een der buurmannen nog in leven was kon het niet eerder verschijnen. Nu is de laatste buurman dood. Het is trouwens genadelozer over Nicolien en over hun huwelijk dan over de buurmannen. Nicolien heeft een overloze sympathie voor de buurmannen, want zij ziet in homo's weerloze underdogs die bescherming behoeven. Maarten vindt de twee mannen echter volstrekt oninteressant. Intellectueel. En hij heeft grote moeite met hun liefdesbetuigingen. Hij praat graag over dingen waar hij grote moeite mee heeft. En Nicolien heeft grote moeite met de dingen waar Maarten grote moeite mee heeft.
In De buurman lezen we de dag-in-dag-uit week-in-week-uit maand-in-maand-uit jaar-in-jaar-uit de repeterende discussies over de buurmannen, de ruzies, het gehuil.
Het boek roept wel weer veel op. Er waren veel recensies afgelopen weekend. Schouten in Trouw: 'Indringender boeken over de condition humaine ken ik eigenlijk niet.' Peters in De Volkskrant vindt dat er 'een hoop te lachen valt' en Etty noemt het boek in NRC Handelsblad 'onthutsend'. Volgens haar krijgen de liefhebbers van Het Bureau waar ze al jaren op zitten te wachten: 'scènes uit het huwelijk' van Maarten Koning en zijn vrouw Nicolien.
Vinnie is er dit weekend ook in begonnen en zegt dat hij zich dood lacht om die conversaties. Ik heb nu 80 pagina's uit en kán niet meer. Heb ik geen gevoel voor humor? Ik vind het helemáál niet leuk. Afgrijselijk dat gejeuzel tussen de echtelieden. Confronterend herkenbaar ook. Of noem je dat 'indringend over de condition humaine'?
Hoe heeft die Voskuil al die boeken kunnen schrijven? Had hij een kaartenbak waarin hij de vreselijkste scenes met zijn collega;s en zijn vrouw neerschreef en daar dan later themagewijs uit kon putten?
Voskuil is al enige jaren dood en dit De buurman is dus postuum verschenen. Het gaat over Maarten en Nicolien en hun homo-buurmannen Petrus en Peer. Omdat een der buurmannen nog in leven was kon het niet eerder verschijnen. Nu is de laatste buurman dood. Het is trouwens genadelozer over Nicolien en over hun huwelijk dan over de buurmannen. Nicolien heeft een overloze sympathie voor de buurmannen, want zij ziet in homo's weerloze underdogs die bescherming behoeven. Maarten vindt de twee mannen echter volstrekt oninteressant. Intellectueel. En hij heeft grote moeite met hun liefdesbetuigingen. Hij praat graag over dingen waar hij grote moeite mee heeft. En Nicolien heeft grote moeite met de dingen waar Maarten grote moeite mee heeft.
In De buurman lezen we de dag-in-dag-uit week-in-week-uit maand-in-maand-uit jaar-in-jaar-uit de repeterende discussies over de buurmannen, de ruzies, het gehuil.
Het boek roept wel weer veel op. Er waren veel recensies afgelopen weekend. Schouten in Trouw: 'Indringender boeken over de condition humaine ken ik eigenlijk niet.' Peters in De Volkskrant vindt dat er 'een hoop te lachen valt' en Etty noemt het boek in NRC Handelsblad 'onthutsend'. Volgens haar krijgen de liefhebbers van Het Bureau waar ze al jaren op zitten te wachten: 'scènes uit het huwelijk' van Maarten Koning en zijn vrouw Nicolien.
Vinnie is er dit weekend ook in begonnen en zegt dat hij zich dood lacht om die conversaties. Ik heb nu 80 pagina's uit en kán niet meer. Heb ik geen gevoel voor humor? Ik vind het helemáál niet leuk. Afgrijselijk dat gejeuzel tussen de echtelieden. Confronterend herkenbaar ook. Of noem je dat 'indringend over de condition humaine'?
Hoe heeft die Voskuil al die boeken kunnen schrijven? Had hij een kaartenbak waarin hij de vreselijkste scenes met zijn collega;s en zijn vrouw neerschreef en daar dan later themagewijs uit kon putten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten