Meneer

Ter redactie komt binnen vandaag de roman Mijn meneer van Ted van Lieshout. Ik heb zin in een roman. Geen zin meer in schermen. Ik houd er weer even mee op, zeg ik tegen de collegae, dat geklooi met dat e-lezen, je bent alleen maar aan het zoeken en dowloaden en kwijtraken en meer van die ellende. Ik wacht nog een generatie. Geef mij voorlopig maar een papieren boek:  Je pakt het op, neemt het mee, en het doet het altijd. 

Van Ted van Lieshout zette ik ruim een jaar geleden een bijzonder geestig tekenfilmpje met 'O Denneboom' op dit blog. Van Lieshout is kinderboekenschrijver, tekenaar, een veelvuldig erkend en bekroond dubbeltalent. Men mist wel eens wat van dit soort talenten als men geen kinderen heeft.

Mijn meneer is het grotendeels autobiografische verhaal van een elfjarige jongen en zijn vriendschap met een meneer. Het nuanceert het beeld van de kinderverkrachter nogal. De jongen is niet aangerand, niet gelokt, het gebeurde, heel langzaam, hij ging er zelf op in, hij werd niet gedwongen, hij deed het voor de speciale aandacht, hij vond het leuk en spannend, wist dat het niet klopte, zeker toen hij jaloers werrd toen er een tweede jongen in het speel bleek. Hij hield er op enig moment ook zelf weer mee op.

Van Lieshout zei met dit boek de hedendaagse discussie over pedofilie wat nuance in te willen blazen. De pedofiel zit te veel in de criminele hoek. Het zijn ingewikkelde discussies, maar dit is echt een toevoeging. Ik vind het echt een mooi boek, zo treffend beschrijft hij de ingewikkelde gedachtenkronkels van een kind dat al veel weet en ook weer niet, en die haarfijn aanvoelt waar er aan zijn behoeften wordt voldaan en waar niet en wat wel en niet kan en mag.

Afgelopen vrijdag was hij bij Pauw & Witteman. Je ziet iedereen daar aan tafel toch echt een beetje griezelen van zo'n verhaal. 't Is dat Monique van de Ven hem zo gul bijvalt.