Ziek zijn brengt je wel in een bijzondere staat van zijn. Tempo bepaalt normaal het leven, efficiënt met de tijd omgaan. Niet mee morsen. Of momenten inruimen waarin je een beetje met de tijd te morsen. Nu is er geen tempo meer, een kopje slappe thee maken en drinken kost een immense inspanning. Alleen al uit bed komen! En hoesten!
Zo op een doordeweekse dag zijn er in en om huis heel andere geluiden dan je 's avonds en in het weekend hoort. Er is een afvalverwerking, waar met zware troep wordt gesmeten. En ik hoor vogels, al heb ik geen idee welke vogels. Na tien vogelgeluiden op vogelgeluiden.nl geef ik het op. Ik ben géén vogelkenner. Overigens reageren Rooie en Gele sterk op de vogelgeluiden. Ze vallen vrolijk de iPhone aan.
Ziek zijn als kind, daar moet ik nu aan denken, dat was mooi, dat je helemaal alleen met je moeder thuis was. Dat je je moeder helemaal voor jou alleen had. De geluiden die hoor doen denken aan toen. Nu heb ik steeds de aandrang Mutti te bellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten