Slenterend van de Lapjesmarkt naar de Hema kom ik langs De Slegte - die ik in Utrecht heel erg leuk en inspirerend vind - en koop ik 'Ik wou wel weer een beetje ziek zijn', een bloemlezing met gedichten over ziek zijn en terwijl ik een plaatje zoek om erover te bloggen stuit ik op een bijdrage van Vinnie's op BoekbladLeest over ditzelfde boek dat hij mij aanraadde toen ik drie jaar geleden ook eens ziek was. Toen was ik zeker te ziek om het tot me door te laten dringen. Maar het is heel fijn als je weerklank voor je staat van zijn vindt bij de Dichters. Een bevestiging.
De bloemlezing is samengesteld door Mario Molegraaf die blijkbaar een speciale relatie heeft met het onderwerp ziekte, wat de lezer van het laatste Geheim Dagboek 2001 van Hans Warren. Hij kijkt kort terug op dat laatste jaar van Warren dat uiteraard voor Warren heel moeilijk was, maar volgens Molegraaf niet alleen voor de zieke maar evenzo voor de partner. 'Mijn zieke, de dichter Hans Warren, met wie ik bijna een kwarteeuw het leven deelde, bleef na zijn dood spreken. Zo kreeg je te horen wat je anders nooit hoort. Zo kreeg de wereld te zien wat anders tussen twee mensen blijft. Hij hield een gruwelijk en prachtig dagboek bij, ook in zijn laatste jaar. Het was geen gelukkig jaar. Dat lag ongetwijfeld aan mij, maar ook een beetje aan hem. Het dagboek is als de schrijver ervan. En het dagboek over zijn levenseinde bevat oases van verlichting, maar is toch vooral een woestijn van zelfmedelijden.'Het oerverlangen van ziek zijn bij moeders pappot wordt breed gedeeld.
Ik citeer een stukje Herman de Coninck
Ik wou wel weer een beetje ziek zijn,
en dat je dan een hete kop melk
met rum klaarmaakte voor elk
van mij, voor de kleine weemoedige
van mij, voor de kleine weemoedige
en de grote overmoedige, en wat ik maar wou wezen,
en dat ik dan nooit meer hoefde te genezen
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten