Oud en Nieuw vieren we te Oijen aan de Maas. Colet en Arjan hebben sinds twee jaar een dochtertje en dientengevolge sinds een jaar een extra schuur / huisje. Daar in de nok mogen wij slapen. En een hoog vlierinkje, waar het bed staat. Heel romantisch. Zachtjes tikt de regen op het zolderdak.
Het lastige is alleen dat er nog geen waterleiding is en geen wc. En nog geen trap naar de vliering maar een hoge steile metalen ladder. En nog geen hekje om de vliering. Dat moet allemaal nog. Kortom: ik krijg een po mee naar boven. Moet kunnen.
Maar ik heb er toch soort van gêne en afgrijzen over. Het is helemaal geen onderwerp voor een blog, ik weet het, en daarom juist ook weer wel.
Er komen namelijk allemaal herinneringen boven aan het huis waar ik geboren ben, waar de douche en de wc ook heel ver weg was van de slaapkamers, in een steenkoude bijkeuken. Dus deelden wij met zes kinderen op de overloop één po, die aan het eind van de nacht vol was. Zat je met je kinderbilletjes in de walmende plas van je zussen. En wie het laatst was geweest moest de overvolle po heel voorzichtig naar beneden dragen.
En nu dan als middelbare dame op een po op een vliering? 't Is dat Bobby altijd diep doorslaapt. Maar toch, er zijn grenzen. Dit is er een. En zo sleep ik in het diepe duister van de nacht op de tast die po weer van die steile trap af naar het schuurtje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten