Ik lees Doodstil van Jan Mulder. Op een of andere manier is Jan Mulder verkozen om het geschenk van de Maand van de Spiritualiteit te schrijven. Ik snap dat wel uit marketingtechnische overwegingen, want als er iets tegenstrijdig is/lijkt dan zijn het wel spiritualiteit en Jan Mulder. Het lijkt mij dat hij er níet mee heeft. Op tv is hij een bozige lawaaipapegaai die zich over alles en niets opwindt, maar aan de andere kant: hij woont in Oost-Groningen, een landschap met een weidsheid en stilte die zijn weerga niet kent.
Bij de opening van de Maand op het Museumplein eergisteravond blijkt dat ook wel, toch is het verrassend als begint hij over de stilte die je overvalt als je beseft hoe spruitjes groeien - op een stam - en dat is dan weer een idee/gewaarwording waar stilte-goeroe Tijn Touber niets mee kan.
Het is dus wel even wennen aan dit boek waarin Jan Mulder het fenomeen 'stilte' exploreert, zowel in zijn leven, als in Oost -Groningen, als op internet op sites over spiritualiteit. 'De ene stilte is de andere niet, zelfs wanneer ze uit dezelfde categorie komen: de stilte in de middag en die van 's nachts. De stilte is ondefinieerbaar en bedrieglijk. Een moment denk je dat de stilte van een cirkel groter is dan die van een vierkant en vijf minuten later komt de twijfel: een vierkant is ook wel cool.'
Noord-Oost Groningen, ik ken het een beetje uit de tijd dat ik in Groningen studeerde. Marg komt uit Baflo en Zwager4 uit Thesinge. Zij zijn personen met die tongval en dat karakter. Mijn geboortedorp Emmen (nog net op de gezellige Hondsrug) grenst ten noordoosten ook aan de grote eenzame leegte van de veenkoloniën. Ik ken een paar de dorpen aan de kanalen daar doordat mensen daar enorme huizen hebben voor weinig geld. Het is wel heel heel anders daar dan de randstad, maar niet alleen maar leeg. Eigenheimers, dat wel, die Groningers.In dat licht lees ik het boek van Mulder met groeiend plezier.
Hij snapt niets van het vertoog van de spirituele bewegingen. Hij doet zijn best, hij heeft zich er immers mee verbonden door dit boekje te schrijven, maar hij ergert zich aan de taal en de platitudes. Ik vraag me ook af wat mensen die in Spiritualiteit geïnteresseerd zijn hierin vinden. Het boek eindigt tenslotte in een hartstochtelijk pleidooi tegen de gigantische windmolenparken die de politiek in Groningen gaat neerzetten. Landschap- en stilteverpestend. Vierkante kilometers met enorm lawaai. De ver-van-mijn-bed-show voor linkse politici als Femke Halsema die in de randstad wonen, verweg van die windmolenparken.Maar goed, ik heb het uiteindelijk geboeid gelezen, en misschien geldt het voor al die andere lezers ook wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten