Eindelijk deel ik deze week in kleine kring verjaarsgebak - witte chocola met daarin slagroom en daarin advocaat - niet iedereen is enthouisast - en krijg ik mijn langverwachte verjaarscadeau. Twee romans: Dit zijn de namen van Tommy Wieringa en De gele vogels van Kevin C. Powers.Ik heb al weken - zo niet maanden - het gevoel dat ik geen roman meer kan lezen, wat onlangs resulteerde in de verzuchting tegen de collegae dat er geen noodzakelijke romans meer geschreven worden. Dus is Vinnie naar zijn boekhandel gegaan, zeggende: 'Lucie Theodora beweert dat er geen noodzakelijke boeken geschreven worden. Wat raadt u mij/ haar aan?'
Vandaag lijd ik onder een soort agressieve vermoeidheid en besluit ik ouderwets de hele dag in bed te gaan liggen - met boek. Wat knapt een mens daar van op! Dat kan ik nou iedereen aanbevelen! Dit zijn de namen lees ik eerst.
Wieringa beschrijft er een groep vluchtelingen die door de steppen van een fictief land ergens in het oosten van Europa dwalen, de gelukszoekers van de 21e eeuw. Ze zijn van verschillende komaf. Aanvankelijk draagt niemand een naam: 'de jongen', 'de vrouw', 'de lange man', 'de stroper', 'de Afrikaan' worden zij genoemd. Zij zijn 'vooruitgeschoven posten van hun familie, hun dorp, hun gemeenschap', op zoek naar een betere wereld. Onder valse voorwendselen zijn zij 'een grens' overgebracht, met het advies alsmaar naar het westen te lopen tot zij na een dag een stad bereiken die het begin zal zijn van een nieuw bestaan. Nooit zullen ze daar arriveren, want zij zijn bedrogen door mensensmokkelaars. Tijdens hun maandenlange tocht dunt de dood de groep uit.
In de stad waar zij uiteindelijk uitkomen woont een wat treurige politie-commissaris met een leven dat is zoals het is. Zijn enige vreugde is zijn huishoudster met wie hij het een keer per maand mag doen. En hij is op zoek naar zijn joodse roots. Dat geeft zijn leven enige betekenis.
Weet niet goed wat ik ervan vind. Goed om te lezen en gelezen te hebben, om te kennen, te weten wie zoveel Literatuurprijzen bijna en uiteindelijk ook echt wint. Het is interessant en erudiet, breed, exotisch, diep, politiek, maatschappelijk en spiritueel begaan. Hecht en goed geschreven. Elke zin klopt. Je leest door, en door, maar echt raken doet het me niet. Het boek is een idee, een construct. Dat is ook goed, maar ik wil ook graag persoonlijk geraakt worden.
Wieringa beschrijft er een groep vluchtelingen die door de steppen van een fictief land ergens in het oosten van Europa dwalen, de gelukszoekers van de 21e eeuw. Ze zijn van verschillende komaf. Aanvankelijk draagt niemand een naam: 'de jongen', 'de vrouw', 'de lange man', 'de stroper', 'de Afrikaan' worden zij genoemd. Zij zijn 'vooruitgeschoven posten van hun familie, hun dorp, hun gemeenschap', op zoek naar een betere wereld. Onder valse voorwendselen zijn zij 'een grens' overgebracht, met het advies alsmaar naar het westen te lopen tot zij na een dag een stad bereiken die het begin zal zijn van een nieuw bestaan. Nooit zullen ze daar arriveren, want zij zijn bedrogen door mensensmokkelaars. Tijdens hun maandenlange tocht dunt de dood de groep uit.
In de stad waar zij uiteindelijk uitkomen woont een wat treurige politie-commissaris met een leven dat is zoals het is. Zijn enige vreugde is zijn huishoudster met wie hij het een keer per maand mag doen. En hij is op zoek naar zijn joodse roots. Dat geeft zijn leven enige betekenis.
Weet niet goed wat ik ervan vind. Goed om te lezen en gelezen te hebben, om te kennen, te weten wie zoveel Literatuurprijzen bijna en uiteindelijk ook echt wint. Het is interessant en erudiet, breed, exotisch, diep, politiek, maatschappelijk en spiritueel begaan. Hecht en goed geschreven. Elke zin klopt. Je leest door, en door, maar echt raken doet het me niet. Het boek is een idee, een construct. Dat is ook goed, maar ik wil ook graag persoonlijk geraakt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten