Heerlijk om een avond door te brengen met iemand die óók van de smartphones en de social media is. Geen veroordeling, maar samen pret. Als ik na het eten, de wijn en de koffie op de piano 'Gentle Rain' voor haar speel ('Het lijkt wel Eric Satie!') leest zij in de dichtbundel Je buik van pimpelmees van Hugo Claus die op mijn hoekbank ligt.
We zetten elkaar op Facebook in afwachting van enige likes. 'Bij vijf likes,' bezweren we, 'gooien we de foto's weer van Facebook af. Maar de likes komen niet. Het is - vrees ik - niet leuk.
________________________________
IX
Nu nog, nu ik op het punt sta over te schakelen
naar dat andere leven, leidt ze mij als door een zwart water
en loert en loenst naar mij door haar gevaarlijke wimpers
en lacht als ik kletsnat opklim tegen haar gouden berm.
Voor allen geldt, zonder een uitzondering:
het bospad dat wij volgen is een labyrint.
(Uit: Hugo Claus, Je buik van pimpelmees. De Bezige Bij 2013)
IX
Nu nog, nu ik op het punt sta over te schakelen
naar dat andere leven, leidt ze mij als door een zwart water
en loert en loenst naar mij door haar gevaarlijke wimpers
en lacht als ik kletsnat opklim tegen haar gouden berm.
Voor allen geldt, zonder een uitzondering:
het bospad dat wij volgen is een labyrint.
(Uit: Hugo Claus, Je buik van pimpelmees. De Bezige Bij 2013)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten