Terwijl ik intens geniet van de verrukkelijke zondagse zon op het balkon lees ik 'De gele vogels', het andere boek dat ik van de collega's gekregen heb, het noodzakelijke boek, het boek dat geschreven móest worden. Het is het debuut van de Amerikaanse Kevin Powers. Het gaat over de oorlog in Irak, waar hij zelf als zeventienjarige heeft gediend. Alle recensies zeggen dat het dé roman over de oorlog in Irak is. Ik ken geen andere boeken over de oorlog in Irak, dus dat kan ik niet beoordelen. Maar het is mooi. Het voelt een beetje pervers om in zulke behaaglijke omstandigheden zo'n aangrijpend boek te lezen.
Jonge jongens die een krankzinnige oorlog in worden gestuurd waar ze meter voor meter dorpen, boomgaarden, stadjes op Taliban-strijders moeten veroveren. De beelden van de soldaten in de woestijn zijn al bijna gewoon. Je wendt je hoofd bijna af. Maar dan lees je zo'n zin van de tolk van de twee hoofdpersonen over een veldje dat elk jaar boordevol kleurige geurige hyacinten stond, gekweekt door een oude vrouw. Nu is in dat dorp - het dorp van herkomst van de tolk - alles kaal en leeg. Terwijl de tolk even onvoorzichtig is en breed gesticulerend staat te vertellen wordt hij geraakt. Het raakt zijn companen nauwelijks, gewend als zij zijn strijdmakkers te verliezen.
Powers schrijft zo mooi dat soms de schoonheid van zijn taal je de gruwel doet vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten