'How did you end up here?' vraagt Slavko. Blijkbaar is het niet normaal, losse toeristen in Demir Kapija.Na een lange slaapsiësta, die wel even nodig is na de lunch op het wijngoed, gaan we de randen van Demir Kapija verder ontdekken. Er is een spoor, een treinstation, een bushalte, een brug, een rivier (de Varvar) er is een Kloof, waar alles doorheen moet: de trein, de rivier, en reizigers. Die kloof, zo moeilijk toegankelijk, die geeft wel het ultieme Balkangevoel tot nu toe.
Daarna gaan we zitten wij het ultieme dorpscafé waar tientallen oude mannen zitten spelletjes te spelen. We krijgen bier en proberen een gesprek, maar het Engels van deze mannen is minimaal. Elke zin die afgerond wordt en tot een soort van begrip leidt tovert een brede lach op aller gezicht.
Dan komt Slavko erbij. Hij spreekt goed Engels. Hij heeft gestudeerd, sociologie, en werkt hier als ambtenaar. Sociale dienst ofzo. Demir Kapija is zijn geboortedorp. Vroeger was het een druk knooppunt van verkeer en reizigers en goederen. Nu is er alleen het dure wijngoed (het andere dan waar wij waren) waar toeristen verblijven. Maar hij is niet nostalgisch over Joegoslavië. We moeten als mensen niet in het verleden of in de toekomst leven, leert hij ons, maar in het heden. Het heden is ons geschenk. The present is our present.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten