Normaal

Ons Winkelcentrum.
Midden op de foto zit de kapper

'Hoe is het?' vraagt Albert als ik om 09.15u binnenstap. 'Ik heb een bad hair day', zeg ik. Vind ik wel gevat van mezelf. Ik vind converseren bij de kapper namelijk best moeilijk. Het is zo obligaat, dat ik het liefst mijn mond stijf dicht houd. Maar dat is weer zo onbeleefd.

'Hoe was de vakantie?' Natuurlijk vragen ze het weer, ook al is het al bijna november. Het Poolse maisje is er niet op donderdag. Nu doet Dennis mijn permanent. Dennis is 35, en Albert tegen de 70 schat ik in. Er komen zo op donderdagochtend diverse gepensioneerde heren buurten, vooral bij Albert. Zij moeten van hun vrouw stofzuigen, maar doen het nooit goed, dus ontvluchten huis en haard en moeder-de-vrouw en gaan ze bij de kapper ouwebeppen. 

Van de zomer had ik de illusie dat mijn natuurlijke krullen weer terugkwamen. Maar inmiddels zit mijn haar echt niet meer. Bij elke foto die van mij gemaakt wordt denk ik: 'En nu naar de kapper!' Zie bijvoorbeeld de vorige blog. Ik heb al sinds februari 2016 geen permanent meer gehad, ziet Dennis in zijn kaartenbakje. Een permanentje duurt ongeveer tweeënhalf  uur, maar dat omdat ik zoveel haar heb, zegt Dennis, 'bij een normáál hoofd duurt het korter.' En hij herstelt: 'Ik bedoel: bij normaal háár.'

Tweeënhalf uur Telegraaf-conversatie. Zwarte Piet. Kerstbomen. Moslims. Koopjes. All-in-vakanties. Stofzuigen en zemen onder de kritische blik van moeder de vrouw. Je zou er dagen willen zitten en er liefdevolle Carmiggelt-stukjes over schrijven. Kronkels.