De eigen moestuin

Sinds vanochtend ben op ik moestuiniercursus in de buurttuin aan de Klopvaart in Overvecht. Ik hoop daar nog iets meer te leren en zelfwerkzamer te worden. Al doende te leren, onder deskundige leiding met een plan. Er zijn maar twee medecursisten: Hasan en Martijn, en de docente is een gepensioneerde basisschooljuf. Ze heeft er enorm tempo in. Haar roots liggen dus op de basisschool, en dientengevolge haar aanpak ook. Heel planmatig en directief. Methodisch. Heerlijk. 

We krijgen een sleutel van de tuin en de schuur, zodat we er altijd in kunnen, we betalen 145 euro voor de lessen en de zaden. En daar gaan we.

Een lange inleiding mogen we wel vergeten, we gaan meteen naar ons eigen lapje grond dat een behoorlijke lap blijkt te zijn. Het is al door de organisatie omgeploegd en met paaltjes touwtjes zijn grenzen afgezet.  We moeten uit de schuur de cultivator meenemen (alsof wij weten wat een cultivator is), een schepje, en een emmer voor het onkruid.

Eerst moeten we de geploegde aarde met de cultivator egaliseren en dan paadjes maken. Dan poten we twee rijtjes vroege aardappelen, twee rijtjes late aardappelen, twee rijen sjalotten, uien, tuinbonen, en vervolgens zaaien we rucola, radijs en tuinkers. Het gaat heel systematisch met gele stokjes, zodat je weet wat waar in de grond is gegaan. Het is nu eerst vier zaterdagochtenden, en daarna nog zes lessen met meer tijd ertussen. De juf is heel straf en uptempo. Ik vind het wel leuk.

Na afloop probeer ik aan Bobby uit te leggen hoe bijzonder het is om dit nu zélf te doen. Voor mijzelf. Alsof er een dimensie bijkomt. Het is toch anders of ik aardappelen poot voor Bart of voor mijzelf.