De terugreis van Mecklenburg naar Utrecht voert me eerst naar de Duitse Waddenkust, waar Bobby met twee vrienden in een prachtige woonboerderij op het Oostfriese platteland logeert. Dat betekent dat ik bij Bremen niet zuidelijk naar Osnabrück koers, maar noordelijk richting Bremerhaven. Voor mij totaal onbekend gebied. En ook weer niet, want het lijkt erg op het Groningse en Friese platteland aan de waddenkust. Vorig jaar was ik al naar Nordfriesland naar het Emil Nolde Museum nabij de Deense grens, maar daarvoor ga je bij Hamburg naar het noorden. Wat een prachtig weids land. Het is zo licht. Ook hadden we al eens een prachtige weekje weg bij Travemünde, iets boven Lübeck. Maar dat is de Oostzee, geen Wadden.
Twee uur verkeer ik in een chique Sasksische woonboerderij in een totaal ander universum, en wel dat van een muzikantenfamilie. Opa was een beroemd jazz-componist, moeder was getrouwd met een muziekprofessor en kunstschilder. Alles in het huis ademt ruimte, kunst en cultuur. Een prachtige parkachtige tuin. De moeder woont er niet meer. Zij is te oud voor dit paradijs.
We doen een uitje naar de dijk, waar een heleboel schapen lopen. Een lam heeft de hele endeldarm buiten boord hangen. De boer komt hem net halen. Dat lam gaat er aan.
Er is daar aan de dijk ook een wonderlijke een beetje shabby camping is. In dit al zo lege land gaan de mensen blijkbaar in het weekend naar de nog legere dijk, kijken naar dat lege wad en die fantastische kichte lege luchten. Ver weg aan de horizon ligt de stad Willemshaven. Dat ziet er nog eens treurig uit. Daar wil vast niemand wonen. De oude marinehaven, het Den Helder van Duitsland, zegt Stefan.
We doen een uitje naar de dijk, waar een heleboel schapen lopen. Een lam heeft de hele endeldarm buiten boord hangen. De boer komt hem net halen. Dat lam gaat er aan.
Er is daar aan de dijk ook een wonderlijke een beetje shabby camping is. In dit al zo lege land gaan de mensen blijkbaar in het weekend naar de nog legere dijk, kijken naar dat lege wad en die fantastische kichte lege luchten. Ver weg aan de horizon ligt de stad Willemshaven. Dat ziet er nog eens treurig uit. Daar wil vast niemand wonen. De oude marinehaven, het Den Helder van Duitsland, zegt Stefan.
Ik mag blijven, blijven eten, blijven slapen, als ik wil, maar hoe genoeglijk ook, ik ga toch naar huis. De route van daar naar Utrecht voert op wonderlijke wijze langs mijn geboortedorp Emmen. Zal ik nog langs het graf? Kijken hoe het erbij staat? Maar ik zit al zoveel uren in de bolide, ik wil naar huis. Thema van de dag: naar huis. Rondscharrelen. Mijn things-to-do gaan doen. Naar de moestuinen. Schoffelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten