Ik ben op een heel leuk nieuw verjaardagsfeestje met aardige nieuwe mensen en lekker eten en drinken, en af en toe hard lachen, maar ik wil toch om kwart over zeven weg naar onze eigen Dodenherdenking op het Prins Bernhardplein te Zuilen. Mijn vierde Dodenherdenking alweer hier te Utrecht.
Het gaat altijd precies hetzelfde. Overal waar ik dodenherdenkingen bijwoonde. Traditie heet dat. Klokgelui, met de hand, de fanfare, de toespraak van de wethouder, de Voorzitster, de kranslegging, het defilé, en dan het Concert. Dat concert is hier elk jaar vrijwel hetzelfde met dezelfde Zuilense dichters, musici, de Oranje-voorzitster en de Oranje bestuursleden die van de Voorzitster ook een verhaal moeten voorlezen. De Voorzitster is een nogal dominant personage. Ze is denk ik tegen de zestig maar heeft een figuurtje van een jaar of dertig. Ze heeft de uitstraling van een freule en draagt véél te hoge hakken. Alleen al om haar weer te zien wil je erbij zijn.
Vandaag doet de microfoon van de wijkwethouder het niet. Het valt dunkt me al niet mee om elk jaar een Herdenkings-speech te bedenken, ik denk trouwens dat de afdeling Communicatie dat doet, maar als die speech dan ook nog niet te horen is...
En hier houd ik van. Deze traditie. Er zijn hónderden mensen bij. In stilte. Elk jaar weer. Oud en Jong. Louter witte Nederlanders, dat wel. In deze multiculti wijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten