Ik dacht net (toen ik met mijn gekneusde rib wegfietste van de moestuin in Oud-Zuilen waar ik was om onkruid te verwijderen en nog wat nieuwe planten te planten en water te zeulen, wat allemaal niet zo goed gaat met een gekneusde rib): waarom dóe ik dit? De buurvrouw die zo goed kan moestuinieren en anderhalve maand geleden allemaal compost heeft laten aanslepen heeft al een prachtige volle tuin. En zij kweekt alles zelf op. Daar kan ik mij op geen enkele wijze aan meten. En toch ben ik blij met mijn tuintje.
Op de fiets terug naar huis begon ik op te noemen waar het moestuinieren aan appelleert. Doorzettingsvermogen. Lichamelijk werk. Geconcentreerd doelgericht werken. Traagheid. Geduld. Dankbaarheid. Verwondering over de natuur. Bewondering voor mensen met veel mooiere tuinen. Vreugde over de mooie vormen. Smaak. De groente en de kruiden uit de eigen tuin zijn zoveel krachtiger en lekkerder dan die uit de supermarkt.
Hoe het met mien toentje staat? De gezaaide worteltjes doen niets. De bosuitjes komen op: hele kleine sprietjes. De radijs is bijna klaar om te eten. De aardappelen gaan geweldig. De sla ook. Zorgen maak ik me over de kolen. Volgens mij worden ze aangevreten. De paprikaplant miezert.
Vandaag zet ik venkel, honingmeloen en knolselderij. We gaan het allemaal zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten