Dankdag

Terwijl ik deze mandala aan het inkleuren ben (waterverf) vallen de woorden ‘Dankdag voor Gewas en Arbeid’ mij in. Dat was vroeger bij ons thuis een dag dat je nóg eens naar de kerk moest. Een woensdagavond. En zondags moesten we ook al twee keer. Dus ik had er een bloedhekel aan. 

Hier aan de Mosel in het nabijgelegen dorp Kröv is het Oogstfeest met denk ik veel eten, drinken en Alpenblazers. Misschien is dat wel vergelijkbaar met die ‘dankdag’ maar wat uitbundiger. 

Bij mij gaat het ‘danken’ wat stiller en individueler: met deze knetterende kleuren van deze Moezelweek. Bobby doet het danken door een laatste Moezelmaaltje te koken met varkenshaasje en champignon-roomsaus uit het Edeka-kookboek Heimkommen.

Ik herinner mij ineens het Dankboek van Ernst Jan Pfauth, zo’n succesvol vrolijk veelbelovend jongmens, leek mij, oprichter en CEO van De Correspondent ofzo. Ik had hem eens als dagvoorzitter bij Boekblad aan Zee. Dat Dankboek van hem verscheen vier jaar geleden. Ondanks het succes was hij vaak ongelukkig of ontevreden of onrustig, herinner ik me van de publiciteit eromheen. Hij las altijd het ene zelfhulpboek na het andere, schreef daar ook over, tot hij het danken als dagelijks ritueel ontdekte. En maakte daar een boek van. Ik vond 20 euro voor een bijna leeg boek (waar je dus je zelf je bedanken van de dag in kunt schrijven) een beetje duur. Een mooi schrift zou ook voldoen. Maar misschien is dat minder dwingend.

Ik doe tekenen (of als ik geen inspiratie heb mandala kleuren) als dank ritueel.

Dankdag:

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Biddag_en_Dankdag_voor_Gewas_en_Arbeid

Dankboek:

https://pfauth.com/dankboek/

Zell an der Mosel

Het is weer voorbij die mooie zomer… vandaag hebben we een echte druildag, wat ook wel weer mooi is en past bij de herfstkleuren. De vergankelijkheid van het al. We gaan naar Zell an der Mosel, in de hoop dat daar op zaterdagmiddag nog een winkel of wat open is. Want dat kan verkeren op het Duitse platteland. Ik scoor er een wijde linnen broek. Ik moet aan Marg denken, die droeg ook zulke broeken. In het museum bekijken we de vitrine met de plaatselijke wijnkoninginnen van de afgelopen jaren en de foto’s van de overstromingen van 1993, dat was het allerergste jaar: 4.28m steeg toen het water. Ook foto’s van de oude spoorlijn, de eerste trein, het afbreken van de spoorbaan.

Er hangen ook middeleeuwse plaatjes van de wijnbouw en wijnhandel. De Romeinen verbouwden hier tweeduizend jaar geleden al wijndruiven. 

Rolf-Felix

Bobby en ik doen vanavond alvast Bonte Avond, hoewel we pas zondag gaan terugrijden. Bij het Weingut Stürm-Pargen midden in ons dorp Bullay. Je kunt er zowel buiten als binnen eten en drinken.  Vanwege de optrekkende kou wil ik toch liever binnen. Daar is geen tafel meer vrij, maar een meneer nodigt ons aan zijn tafel. Hij is in zijn eentje een paar dagen op fietsvakantie. Heeft net een lichtgewicht e-bike gekocht. Zo’n grijzende knappe man, geen idee hoe oud, al lang met pensioen. Ja graag, zeg ik. Bobby twijfelde nog. 

De tafelgenoot heet Rolf-Felix, hij woont in de buurt van Stuttgart, heeft altijd voor de NAVO gewerkt, op vele plaatsen in Europa gewoond, ook in Limburg. Met Bobby praat hij over voetbal en wereldpolitiek, op mij werpt hij met enige regelmaat oogjes. Zijn vrouw is minder mobiel, vertelt hij, ze gaan elk jaar op vakantie naar het Waddeneiland Sylt en af en toe doet hij een vierdaags sportief vakantietje in zijn eentje. Nu dus. Als klus maakt hij menukaarten voor Griekse restaurants. 

Het is een genoeglijke ‘Bonte Avond’, waarbij ik me aan geen een van dieet-regels houd. We doen wijnproeven, eten een schnitzel met pommels. Het is allemaal bijzonder vrolijkstemmend.

Traben-Trarbach

Het wordt een beetje saai misschien, al die droomplaatjes. Maar dit is even mijn realiteit. Overdag een prachtige wandeling, dan boodschappen doen lekker koken/eten, en later op de avond twee afleveringen Downton Abbey. We mogen om de beurt zeggen hoe we de dag gaan invullen. Vandaag mag ik. Ik kies een treinreisje (3 haltes) naar Traben-Trarbach, wat een mooi oud stadje is - niet zo toeristisch als Cochem waar we gisteren waren. Bobby weet er weer van alles over te mansplainen. Dit Traben-Trarbach was tot 1900 een belangrijke centrum voor wijnhandel. Hier staan veel Jugendstil-villa’s. En er zijn de laatste jaren veel luxueuze seniorenflats langs de Mosel gebouwd. Van hier lopen we naar het volgende stationnetje Kövenich. 

Op het busstation van ons dorp Bullay is een grote ‘buurtbieb’ ingericht: Bücherbahnhof. Mensen mogen er boeken pakken en achterlaten. In het gastenboek staan dankbare antwoorden sinds vorig jaar, dus ze hebben dit in Coronatijd gemaakt. Op het affiche dat ons erheen verwijst staat de naam van onze landlady. 

Reichsburg

We gaan naar Cochem, naar de Reichsburg. Met de trein. Dan moet je wel even door ingewikkelde kaartjesautomaten heen bijten, en geen haast hebben, maar dat lukt en in 10 minuten zijn we in Cochem. Daar zijn net enige bussen Nederlandse bejaarden uitgelaten en ook veel Nederlandse gezinnen. Ik moet wel slikken, zo’n stadje vol smalle straatjes met louter wijnwinkels, goedkope kleding en schoenen. 

Maar het doel is de Reichsburg, zoiets als kasteel Haarzuilens maar dan drie keer in het kwadraat. Ik word altijd kwaad van zulke kastelen die daar ooit door puissant rijke industriëlen neergezet zijn. Over de hoofden van hoeveel mensen is zo iemand zo rijk geworden? ‘n Zomeroptrekje voor zijn lieve vrouwtje. 

Zell

We gaan eten in Zell am Mosel, 5 km verderop. Veel restaurants hier zijn dicht, het is al enorm laagseizoen. Zell is een beroemde wijnplaats, dus misschien hebben we daar iets meer kans. We vinden een tafeltje bij ‘Zum Alten Bahnhof’. 

Vroeger slingerde de spoorbaan letterlijk beneden direct langs de Moezel, nu gaat die hele stukken dwars door de bergen, waardoor een reisje met de boemeltrein hier veel sneller gaat dan met de auto. Ik eet koolhydraat arm hert (zonder Spätzle) en Bobby eet glutenvrije schnitzel (zonder paneer). Je kunt hier senioren porties bestellen, dan krijg je wat minder.

Neef

De kwestie van de dag: zullen we naar Cochem een dagje stadten of gaan we weer de paden op? We gaan de paden op en wel de Leuchtpunktwandering naar de Petersberg bij het naastgelegen dorp Neef.  8,2 km, middelzwaar, 2,5 uur. Het is zo’n soort Lorelei-bocht hier in de Mosel, uitzichten naar alle kanten op bruggen, treinen, een sluis in de rivier. En alles even knetter zonnig en geel-oranje-groen. Er is hier veel oeroude geschiedenis, er waren hier al Romeinen en Kelten op die Petersberg. Sinds de 12e eeuw staat er een kapel en is er een prachtige begraafplaats. In de buitenbocht van de rivier bocht ligt de Calmont, de steilste wijnberg van Europa. En steil is het hier.

De wandeling:

https://www.tourenplaner-rheinland-pfalz.de/mobile/de/tour/wanderung/leuchtpunktwanderung-neefer-petersberg/50622146/#dm=1

Pilgern

Het is een mooie coïncidentie dat ik een boek heb gevonden (in de e-bibliotheek)  over twee wandelaars. Wandelaressen. ‘Klimmen naar kruishoogte’ door Tosca Niterink. Zij wandelt wat af met haar geliefde Anita Janssen, in dit boek Annie genoemd. Tosca Niterink, wie kent haar niet als Thea in het duo Theo en Thea. Het is een tijdje bergafwaarts met haar gegaan, cocaïne, maar er weer bovenop gekomen. Ze zijn gaan lopen. Wandelen. Daar kom je de tijd goed mee door. Ze zijn lange wandelingen gaan maken. Pelgrimages. Zo ook van Granada naar Santiago de Compostella. Heerlijk om over de wandel-ongemakken van een ander te lezen als je zelf denkt: vandaag maar even niet. Ze lopen zo 25 km per dag. Ze verdwalen geregeld. Ontmoeten vele medewandelaars. Veel commentaar op die medewandelaars. 

Het boek bevat veel wandel-avonturen, weinig zelfreflectie. Natuurlijk ben ik nieuwsgierig over haar over de Theo-en-Thea-tijd en wat er daarna gebeurde. Wat voor jeugd, waar, wat voor puberteit, wat voor studietijd. Waar Arjan Ederveen leren kennen, hoe met VPRO in contact. En toen? Is dit literatuur of een boek van een voormalige BN-er? Waar leeft ze van? Heeft ze nog ambities? Is wandelen met de geliefde genoeg om het leven te leven? Zo van die vragen. Dat heeft natuurlijk weinig met deze wandelingen te maken, dat snap ik ook wel.

-,Interview met Tosca Niterink

https://dvhn.nl/extra/Arjan-Ederveen-en-Tosca-Niterink-30-jaar-na-Theo-en-Thea-24001292.html

Doornroosje

We doen een uitje naar Beilstein, ook wel het ‘Doornroosje’ van de Moezel genoemd. De heenweg word ik aangehouden door de politie die rijbewijs, autopapieren en vaccinatiebewijs wil zien. ‘Wat doet u hier?’ vraagt de agent bars. ‘Vakantie?!?’ ‘En wat heeft u gedronken?’ Het is half twaalf. Dan mogen we weer door.

Beilstein is een oud middeleeuws stadje uitgehouwen uit de rotsen. Beeldschoon maar ook een echte tourist-trap. Alleen maar hotels, cafés, restaurants en Ferienwohnungen. Bijna hadden wij hier een appartement in een voormalige synagoge gehuurd, maar toen we close reading toepasten drong door dat er slaapkamers waren van 1.35m hoog. Ben ik blij dat we in het relatief niksige Bullay wonen. 

Doppelbrücke

Als ik Bobby nu eens goed laat uitslapen dan kan ik mooi een tekening maken. Want verder dan twee mandala’s ben ik nog niet gekomen en als dat de hele oogst van dit weekje weg wordt is dat mijn eer te na. De vreugde om de Moezel is niet eenvoudig om te tekenen. Fotograferen gaat heel goed, ik schiet het ene droomplaatje na het andere. Al met al een beetje knullig, maar toch ook wel lief. Ik kan natuurlijk nog een treintje boven op de brug toevoegen en een auto onderin.

Mary & Matthew

We zijn inmiddels aan het einde van seizoen 2 van Downton Abbey en inmiddels behoorlijk verslingerd  aan alle personages en verwikkelingen. Al zegt Bobby aan het eind van elke aflevering dat hij meerdere verhaallijnen een tikje ongeloofwaardig vindt, en dan zeg ik dat ik het desondanks erg romantisch vind om samen met hem naar een romantische historische serie te kijken. We kijken hier op mijn iPad die we tegen een zware soeppan zetten op het tafeltje voor de bank. Er zijn oneindig veel afleveringen en seizoenen. Heerlijk.

https://youtu.be/_--uLY4bTqU

Zell

Zus4 heeft het altijd over onze ‘mist-vakanties’, maar dat woord is van toepassing als ze eind november plaatsvinden. Vannacht was er ook veel mist, maar die trekt tegen elven op en dan hebben we weer een strakblauwe lucht. We lopen naar Zell, een dorp officieel zo’n 5 km verderop maar we kiezen een route zigzag door de wijngaarden en stukken bos. 15 km klimmen en dalen. Fantastisch is het, maar wel een beetje veel van het goede. Haast strompelend halen we de finish. Thuis.

Wunderschön

Het is verpletterend wunderschön hier aan de Moezel. Het appartement met aan alle kanten licht, de uitzichten, de zon, de wandeling door bos en wijngaarden, de herfstkleuren… Om het Märklin-effect te vervolmaken loopt hier een spoorlijn van Koblenz naar Trier met elk uur een trein. Dus je kan steeds met het stoptreintje naar een volgend station en dan daar wandelen. Dat deden we ook in het Ahrtal een paar jaar geleden. Ik weet niet of de overstromingen van de Ahr en de Moezel van de afgelopen zomer ook hier hebben huisgehouden. Zo te zien niet.

De Om

Gelezen: De Om door Willem Jan Otten. Zondagochtend aan de Moezel. Eigenlijk had ik naar de RK kerk in het tegenover geleden dorp willen lopen, voor eindelijk weer eens een Duitse Hoogmis, maar ik had de wekker niet gezet. Dan maar lezen. Ik heb acht boeken mee. 

Wij wonen in Bullay, een wijndorp aan de Moezel, en aan de overkant ligt het wijndorp Alf. Je kunt naar de overkant via een bijzondere stalen brug van twee verdiepingen: boven is het spoorbrug, onderaan rijbaan. En links en rechts twee stoepen met opvallend hoge stoepranden. Dan kunnen de auto’s daar niet op. Op die brug moest ik gisteren een vrachtwagen en een bus passeren. Oef. Het ging op de millimeter. Er schijnt iets verderop ook een voetveer te zijn om de Moezel over te steken. De H. Mis is hier na elkaar en om en om in verschillende dorpen. 

In plaats daarvan lees ik De Om. Een variant op ‘het ommetje’. Otten loopt om de Sloterplas, waar hij tegenwoordig in een woontoren woont. Daarvoor woonde hij in Naarden, samen met Vonne van der Meer die ik graag lees. Nu wonen ze samen hier. Het ommetje maken ze apart, soms tegelijk in tegengestelde richting. 

(Eerder las ik in deze nieuwe Van Oorschot-reeks het boekje van Marjoleine de Vos die wandelt in Noord-Groningen. De reeks in is de lock down-tijd bedacht, toen we weinig meer konden/mochten dan wandelen.)

Die Sloterplas. Ik ben er het afgelopen corona-jaar ook twee jaar omheen geweest, met Broerlief, omdat het voor hem in de wijk De Baarsjes ineens een dichtbij park bleek. Wijds door die plas, ontstaan op de tekening van Van Eesteren die heel Nieuw West ontwierp (Slotermeer, Osdorp, Geuzenveld). De wandeling om de plas is vijf kwartier.

Er is veel te vertellen over het dagelijkse ommetje. De mensen die je tegenkomt. De geschiedenis van de plas. De vogels. De wind. De zon. Het groeten. De gebouwen. De gewoonten. De geschiedenis. De plannen met de Plas (zoals een theater in het water) . De eigen plannen van de dag, zoals een stiltemeditatie met een aantal anderen. De honden. Voorheen de eigen hond. De planten. De haven. De oude moeder in het ziekenhuis. Otten is zeventig, de oude moeder zal wel ver in de negentig zijn, net als onze twee oude tantes.

Wel bijzonder dat Otten en Van de Meer van Naarden terug naar Amsterdam zijn verhuisd en wel naar Osdorp. Wist ik niet.

- Mijn blog over boekje Marjoleine de Vos:

http://lucietheodora.blogspot.com/2021/06/landschappen.html?m=0

Mit Moselblick

Het is een wonderlijke lange reis door de Eifel, maar het lukt ons om ons appartement in Bullay (‘mit Moselblick’) te bereiken. We zitten helemaal bovenin het huis. Eerst de wenteltrap op en dan nog een binnentrap. We zijn hier omgeven door wijnboerderijen. Weingüter.

Wonderlijk aan de reis is bijvoorbeeld wat er gebeurt als je eenmaal op de Duitse A1 rijdt richting Trier. De Google stuurde ons naar Koblenz, maar Bobby wil zelf keuzes maken en stuurde ons de A1 op. En die houdt er ergens in de Eifel ineens mee op, en dan moet je slingerend de binnenlanden in. Märklin-landschappen. En en van die slingerwegen is ook nog afgeslote. En we hebben ook al 3 kwartier file op de A2 vóór Den Bosch. Terwijl we deze tocht elk jaar maken. En onze vaste lunchplek (bistro Noa in Kaldenkirchen net over de grens bij Venlo) is dicht.

Uiteindelijk arriveren we om 17.30u. Beetje uitgewrongen. Gelukkig is onderaan onze straat is de Edeka. Hoe gemakkelijk kun je het hebben? We kopen wat eerste levensbehoeften en gaan dan lekker7 uit eten in het dorp. Om er vervolgens achter te komen dat hier en in de verre omtrek alle winkels op zondag gesloten zijn. Ook supermarkten.

Er is geen toiletpapier in het apartement. Verder is alles helemaal goed. Ik had geen zin om toiletpapier te kopen. Maar onze landlord is niet thuis. Zulke zorgen hebben we. Maar om 22u liggen er vier rollen op de trap.

Andere tantetje

Vandaag naar Tante Mies in Den Haag. Ze is na haar val en gebroken heup van het ziekenhuis naar een 'geriatrisch revalidatiecentrum' verhuisd. Er staat om 11 uur een revalidatie-afspraak gepland. Door de chaotische verkeerssituatie (echt óveral wegwerkzaamheden in die eindeloze vreugdeloze Den Haag-zuid stad) ben ik er net iets na elven. Als ik haar kamer binnenkom zit Tante Mies alleen in haar kamer, gebogen in de rolstoel met de deur dicht en de rug naar de deur toe. Ik vrees dat ik te laat ben, dat het gesprek al geweest was, maar dat is niet zo.

Ze roept direct dat het allemaal niets is daar, ze heeft nog geen dokter of zuster gezien, niemand vertelt haar hoe de dingen gaan, ze heeft de folder doorgelezen, daar staat in dat er uitstapjes voor bewoners zijn, nou daar heeft ze nog niets van gemerkt, niemand brengt koffie, ze had 's nachts gebeld omdat ze naar de wc moest en er was niemand gekomen. Driemaal per week krijgt ze fysiotherapie en verder moet ze drie maal daags  wat oefeningen doen. En al die buitenlandse zusters vindt ze ook maar niets.  Dat er een week geleden een urenlange intake is geweest waar Bobby bij was, dat herinnert ze zich niet. Ook weet ze niet dat er nu een 'revalidatiegesprek' is met ik-weet-niet-wie.

We spreken met ‘woonzorgbegeleidster’, een Hindostaans-Surinaamse'. Erg toeschietelijk is tante Mies niet. Wat ik verwacht, een zitplaats, nee. De woonzorgbegeleider is vooral aan het inventariseren of de patiënt binnenkort weer veilig naar huis kan. Hoe de situatie thuis is, hoe ze daar beweegt, wat ze nog zelfstandig doet, het gaat er hier vooral om dat ze gaat oefenen met de rollator en met zelfstandig in en uit bed gaan.  De ontslagdatum is gezet op 18 november, dan moet ze weer naar huis en moet  het huis zo aangepast zijn (drempels weg, toiletbeugels, douchebeugels, douchestoel, antislipmat) dat het zo veilig mogelijk is voor Tante Miep. De woningbouw doet zulke dingen niet, zei ze, dat moet de familie zelf doen.

Ik spreek mijn zorgen uit over de trillerigheid van tante Mies en haar verwardheid en vergeetachtigheid nu, of er niet een mogelijkheid is dat ze hierna toch naar een verzorgingshuis kan. Dat denkt ze niet, zij werken in elk geval toe naar terug-naar-huis en thuiszorg. Maar als tante Miep nu veel vergeetachtiger en verwarder is dan eerst ('dat kan van de narcose komen'), dat kunnen zij natuurlijk niet beoordelen, dan moeten we dat aangeven bij de huisarts en bij de arts van het huis, en een afspraak te maken via de medisch secretaresse.

Er lijkt - zo is mijn indruk - verder geen 'behandelplan'. Tante Mies heeft gelijk dat ze drie keer per week fysio krijgt en dat dat het is. Naar de maaltijden wordt ze gebracht, koffie en thee moet ze  zelf in de 'woonkaamer' halen. Om de mensen te mobiliseren, zeggen ze, willen ze dat de patiënten zo veel mogelijk zelf doen. 'Maar ze kán helemaal nog niet zelfstandig in die rolstoel naar de woonkamer', protesteer  ik. Tante Mieps grote zorg lijkt te zijn: Word ik wel gehaald, vergeten ze me niet? Hoe krijg ik koffie en thee, want vanzelf brengen ze dat niet langs. Dan moet ze op de knop drukken. Maar ondertussen heeft tante Miep slecht ervaring met die knop, want 's nachts was er niemand gekomen als ze op die knop drukte. Dus zij weigert nu die knop te gebruiken. En activiteiten zijn er niet, de dag moet de patiënten zelf zien door te komen.

Acute zorg is dat de kleren op zijn. Er moesten nieuwe kleren komen. Tante Miep weet niet of en waar er huissleutels van haar huis zijn. Eigenlijk is ze de hele tijd alleen maar hulpeloos en antwoordt ze op alles wat ik vraag: Dat weet ik niet.  In de douche hangen twee plastic tasjes vol met vuile kleren. Bobby gebeld, die weet gelukkig wel waar de sleutels zijn en toen heb ik bij tante Mies' huis wat nieuwe pyjama's gehaald, sokken, 4 bloezen, een lange broek, twee hemden waren er nog. en de 3 onderbroeken. De was door hen laten doen raadt de woonzorgbegeleider niet aan. De was is  uitbesteed aan een bedrijf dat er drie weken over doet en het tegen de Belgische grens laat doen. Zelf de was doen is beter.

Dan hebben we de tv. Er was een nieuwsoortige afstandsbediening die niet doet wat je wilt dat-ie doet en en geen handleiding. De verzorging weet ook niet hoe die werkt. Uiteindelijk krijg ik een klassieke mee en daar lijkt tante Miep mee uit de voeten te  kunnen.

Als ik uiteindelijk wegga is Tante Miep wat rustiger. De middagboterham met soep is op en ze is zo moe dat ze wel naar bed wil. Maar een zuster bellen: Ho maar. Ik weer naar de zuster gerend, en gezegd dat tante Miep alles zelf doet. Ze moeten echt tijd voor haar nemen en vertrouwen winnen, denk ik.  Als Tante Miep tegen half drie in bed ligt bedankt ze me heel heel nadrukkelijk dat ik er was en dat ik haar zo geholpen heb. Ze is ook veel rustiger. Ik was geloof ik echt een reddende engel. De zuster bedankt me ook, ze vond het een leuk fijn gesprek. 

Ons voorland?

Tantetje

Bobby heeft een mooi stukje geschreven over Auntie en Hugo. Hugo is een ‘Doordewijker’ die Auntie al een paar jaar bijstaat. Dat Doordewijk is een hele mooie Rotterdamse organisatie die het mogelijk maakt dat mensen voor een schappelijk bedrag klussen doen voor de medemens in de wijk. Dat is toch anders dan vrijwilligerswerk. Deze Hugo is ook redacteur van hun krantje. Hij had gedacht om Auntie en Bobby samen op de foto te zetten, maar ons leek het leuker om Auntie samen met hém op de foto te zetten.

Boekenkasttafeltje

Een jaar geleden was ik op bezoek bij M. in haar chalet in Hoenderloo, die nogal vol stond met graphic novels. Opgestapeld langs de wand. ‘Zou je niet een boekenkastje nemen, onder het raam is een mooie plek,’ suggereerde ik, maar daar voelde ze niet voor. Maar een half jaar later was er iets veranderd. Ze had een boekenkasttafeltje bedacht dat het antwoord zou zijn op die graphic novels op de grond. Het waren er alweer een heleboel meer geworden. Nu nog een meubelmaker. ‘Waarom vraag je Hani501 niet?’ zei ik, ‘die kan alles en die heeft net een cursus meubelmaken afgerond.’

Omdat er speciale planken hout in moesten (essen, iep en eiken) duurde het even (4 maanden) voor het werkelijke meubelmaken kon beginnen. 

Vandaag is het meubel af en gaat Hani501 het bezorgen. ‘Mag ik erbij zijn?’ vraag ik. En dat mag. Dat wordt een héél bijzondere dag. De vreugde van M. over de verwerkelijking van haar droom is ongekend. De vreugde van Hani501 over het maken ook, want ze heeft onderweg in Oudega (ergens in de buurt bij Heeg) een werkplaats leren kennen, een coöperatie, waar ze nu lid van is met allemaal mannen die van timmeren en zagen en houtbewerken en meubelmaken houden. Zij kan wel twee uur vertellen over het maken van de boekenkasttafel. 

We doen ook even een boswandeling, en dan gaan we aan de champagne (1 glaasje) om het kastje te vieren. En M. maar glunderen. ‘En nu de boeken erin’, zei ik na de champagne, want ik kan niet zo goed tegen rondslingerende boeken. Maar daar voelt ze niet zo voor. Nou vooruit, omdat ik zo aandring, een páár, maar niet alle. ‘Het is de kunst het kastje een beetje leeg te houden’.

Lees verder:

- Hani501’s blog over het boekenkasttafeltje:

https://hvanherk.com/2021/10/11/boekenkasttafel/

Lady Crawley

Elke avond een aflevering Downton Abbey kijken is een groot genoegen. Als ik  wat afbeeldingen zoek over Violet Crawley, de weduwe Countess of Grantham, dan begrijp ik wel dat zij de meest populaire persoon was in deze serie. Maar je raakt aan allemaal gehecht, als zijn ze als karakter wel wat vlak. De goeden, de slechten... Bij Gerbrand Bakker lees ik dat hij de serie ook nooit zag en nu wekenlang gekeken heeft.

Juli Zeh

Ik heb een cadeautje nodig en denk dat een boek toch het meest geschikt is. Dus in een doordringende motregen op de fiets naar boekhandel Steven Sterk net onder de Domtoren. Met vier boeken in de tas weer op huis aan. Vroeger deed ik dat heel vaak, realiseer ik me, een stapel boeken halen bij een boekhandel. Nu kan Bruin dat niet meer trekken en haal ik de stapels bij de bibliotheek. Maar omdat we volgende week naar de Mosel gaan moet ik wel wat Duitse literatuur mee. Ik heb twee Duitse lievelingsschrijfsters: Julia Franck en Juli Zeh, en van allebei ligt er een nieuw boek. Het ene wordt cadeau, en het andere gaat mee naar de Mosel.

Dus mijn taak deze middag: het boek dat het cadeau wordt lezen. Teruggetrokken op mijn torenkamer met uitzicht op vijver en zwanen, klassieke muziek aan. 

Het wordt Juli Zeh, Onder buren. Weer een mooi boek: jonge vrouw Dora met carrière in de marketing op een reclamebureau gaat in de Coronatijd op het Brandenburger platteland wonen. Haar vriend met wie ze samenwoont is een felle voorvechter van alle Corona-veiligheidsmaatregelen en zij kan zijn georeer tegen alles en iedereen niet meer verdragen. En alle geronk in haar Grüne (Groenlinkse) bubbel ook niet. Daar komt ze terecht in een lelijk dorp zonder voorzieningen en erg veel AfD-stemmers. Haar buurman stelt zich meteen aan haar voor als de dorps-nazi. 

Het zijn allemaal mensen, ook de AfD-stemmers, dat is ongeveer de strekking. De wereld is niet zwart-wit, ook racisten hebben aardige kantjes. In zo’n dorp zonder voorzieningen moet je het doen met wat er is en wie er woont, hoeveel hoofdbrekens dat soms ook kost. En dan blijken je stadse linkse oordelen ook wel eens wat kanttekeningen te mogen er hebben.

Het eerste boek dat ik van Juli Zeh las, Ons soort mensen, ging over het plaatsen van grote windmolens in een Oost-Duits dorp. Nu dus over het leven in z’n dorp in Corona-tijd. Geen winkels, geen OV, geen school, werk kwijt…

In oorlog

Gezien: ‘Woman At War’, ook weer in de reeks HER Filmfestival. Het is een tamelijk droogkomische feelgoodfilm van regisseur Benedikt Erlingsson over de strijd van een vijftigjarige IJslandse vrouw Halla tegen de oprukkende aluminiumindustrie in haar land. Halla is onder meer een goedlachse dirigent van een koor in Reykjavik, maar in haar vrije tijd is zij ook een eco-terroriste die met pijl en boog strijdt tegen vervuilende multinationals die de IJslandse hooglanden dreigen te verwoesten.

Door de media wordt zij als volsvijand nummer 1 gezien. Op tv is zij omgedoopt tot de 'Bergvrouw', maar niemand weet wie zij is. Op de vlucht vindt ze onderdak bij en hulp van een boer. Haar tweelingzus Ása is een yogalerares die het kwaad in de wereld op een geheel andere wijze bestrijdt.

Net op het moment dat Halla haar grootste en meest gedurfde operatie op touw zet, ontvangt ze een brief: eindelijk komt ze in aanmerking voor de adoptie van een kind: een achtjarig meisje uit Oekraïne. Voor zij haar gaat halen wil Halla nog één laatste klap uitdelen aan de aluminiumindustrie.

Het is erg genieten, deze film. Behalve de twee vrouwen (zelfde actrice) schittert ook IJsland. Naast het overweldigende landschap speelt muziek een belangrijke rol in deze geëngageerde film die aan de hand van een vrouwelijke ‘David’ laat zien hoe je in opstand kunt komen tegen de ‘Goliaths’: de autoriteiten en ongrijpbare multinationals.

Determineren

Het is heel anders wandelen met een PlantApp. In ons plantsoen waar ik doorgaan alleen maar ‘groen’ zie, ontdek ik ineens een rijkdom aan bomen en struiken. Nu nog uit het hoofd leren.

Maryam Touzani

Ik ben getipt op het HER-filmfestival, georganiseerd door de ontwikkelingsorganisatie Simavi in samenwerking met de kleine kwaliteitsfilmaanbieder Cinetree. Simavi zet zich in voor vrouwen. Als je belooft dat Simavi jou mag bellen krijg jij gratis films te zien van vrouwelijke filmmakers met vrouwen als centrale figuur, vooral uit niet-westerse landen. Het speelt nu. Je kijkt gewoon op je laptop of iPad. 

De eerste film die ik zie is ‘Adam’ van de Marokkaanse regisseur Maryam Touzani. Heel mooi. Een hoogzwangere jonge vrouw loopt alleen door de stad Casablanca, klopt aan bij huizen met de vraag of ze er mag slapen, en ze wordt uiteindelijk opgenomen door een diepbedroefde weduwe met dochtertje en bakkerij aan huis. In Marokko kan een vrouw niet ongehuwd een kind krijgen, dat kind zou per definitie een paria zijn/worden, dus ze kan niet anders dan het afstaan der adoptie en dan teruggaan naar het dorp van haar ouders in de hoop dat ze een man vindt en toch nog een gezin kan stichten. Het is een prachtige film, met die drie personages, dat dochtertje is ook zo leuk. Maar wel heel erg verhaal. In een interview in Trouw vertelde de regisseur dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal.

Interview met regisseur Maryam Toumani: https://www.trouw.nl/nieuws/de-film-adam-geeft-een-uniek-inkijkje-in-het-huiselijke-leven-van-marokkaanse-vrouwen~b0f29d28/

Goth

Bij het checken welke tentoonstellingen aanstaande of net geopend zijn en mij wellicht zouden kunnen boeien had ik gisteren ook ‘Goth. Designing Darkness’ in het Design Museum in Den Bosch genoteerd. Was dat gisteren nou net een item op het NOS-journaal! Ik besluit tot een uitstapje naar Den Bosch. (Altijd vermengd met herinneringen aan Marg, maar dat is dan maar zo.)

De tentoonstelling wordt officieel pas om 15u geopend, vertelt de kassa-jongen, maar de mensen mogen er al wel in. Er zijn er enkele tientallen, onder wie wat goth-types. Gefascineerd door het duister.

Normaal zijn kleur en licht een belangrijk onderdeel van tentoonstellingen, tenminste die ik uitkies, maar hier is alles zwart. Het is een sterke tegenhanger van de blije cultuur op tv en social media.

Ik vind het moeilijk te domineren. Gothic is een kleed- en leefstijl (of misschien meer nog een levensgevoel) die begon in de jaren tachtig. Ik was in mijn twintiger jaren, ik herinner me dat nog goed. Beetje punk maar dan weer anders. Ik associeer het met Nina Hagen, Herman Brood. Ik vind Raven Dorst ook wel gothic. Het is zwart, duister, kan een beetje schrik aanjagen. Maar het heeft niets met depressie te maken.

Maar je kan ook zeggen: gothic is fantasierijk met fascinatie voor de duistere kanten van het leven: gevaar, dood, horror. Een muziekstijl, een stijl van kleden. Deze leefstijl heeft wortels in de beeldende kunst, design en architectuur. We zien op deze tentoonstelling dus grafcultuur, foto’s van popmuzikanten, lp-hoezen, schilderijen van duistere bossen en onherbergzame gletscherlandschappen, rouwsierraden, rare griezelfilmpjes uit de jaren twintig. 

En dan heb je ook nog hebt gothic novels en (neo)gotische kathdralen. Hoe dat allemaal samenhangt moet ik nog doorgronden. 

Maggie

Bobby en ik hebben lang geen Netflix-serie gekeken, want we weten niet welke. We hebben enkele grimmige Scandinavische en Amerikaanse thriller- en spionage-series gekeken, maar we wilden wel eens iets anders. Omdat ik zelf in mijn uppie meer van de feel good-series ben, kan ik niet goed kiezen. En omdat ik serie-verslavingsgevoelig ben kijk ik in mijn eentje op Netflix enkel nog enkelvoudige films. Maar ik mis dat samen op de bank een serie kijken. Dat is toch echt gezellig. Nu heb ik ‘Downton Abbey’ uitgekozen omdat zijn zus appte dat zij daar te Istanbul daar aan verslaafd waren. Hij ging akkoord, ik schat in om mij een genoegen te doen. 

Vier afleveringen hebben we nu gezien. Bij de eerste aflevering keken we nog een beetje gereserveerd, die ons nu naar een serie over de Britse upperclass kijken, maar inmiddels is dat helemaal over. Groot genoegen is de oude gravin, gespeeld door Maggie Smith die ik vorige week in de film ‘The Lady in the Van’ als zwerfster zag. Nu kun je griezelen van het bestaan van dochter in een Engelse adellijke familie begin 20e eeuw, wiens enige doel in het leven is een goede man aan de haak slaan. Hier zijn dan drie zusjes die elkaar ook het licht in de ogen niet gunnen. En rivaliserende bedienden in de catacomben. Allemaal karakters om van te genieten.

Het is een schot in de roos. Bobby vraagt elke avond: gaan we alweer kijken? 

De zwarte populier

‘s Morgens regent het, maar ‘s middags niet, en zo doe ik ineens met Reenske een rondje Abcoude - Fort Nigtevecht. Oneindige vergezichten onder de rook van Amsterdam. We gaan determineren. We vragen ons gedurende elke wandeling best vaak af hoe een boom heet, maar veel verder dan eik, beuk, berk, knotwilg en kastanje komen we niet. Maar Reenske heeft nu een app. Een die gratis is, want voor de meeste plantjherkenners moet je betalen. PlantNet.

Je fotografeert in de app een blaadje en dan zoekt-ie de naam erbij. 

Als puber was ik een blauwe maandag bij de CJN, de Christelijke Jeugdbond van Natuurvrienden. Eigenlijk was ik er zelf niet bij, ik ging mee met Zus3. Zus1 was ook lid. Dan mochten ze op zomerkamp met de CJN: vrijheid. De korte tijd dat ik erbij was was ik oeverloos en heilloos in de weer met onze Flora, een dikke rode antieke plantengids (De Geïllustreerde Flora van Nederland van Heimans, Heinsius en Thijsse) waar ik helemaal in zoek raakte. Nooit kon ik vinden hoe het eenvoudigste plantje heette, maar ik durfde het ook niet aan iemand te vragen, uit angst dat ik dom over zou komen. Nee, de CJN was niets voor mij. Nee nu dan dit! Geweldig!

Reenske en ik lopen door een laantje met knotwilgen en één van die knotwilgen heeft andere blaadjes dan andere knotwilgen en heet volgens de app: zwarte populier. Ik ben helemaal ontzet, een knotwilg met populierenblaadjes? Heeft iemand populierentakken op een wilg geënt? Why? Nu thuis vind ik uit dat de populus niger, de zwarte populier, een wilgensoort is.

Het zal de wandelingen een nieuwe dimensie geven.

Parkverhalen

Zoals ik al eerder gemeld heb, vind ik het werken voor de site van het Máximapark bijzonder leuk. Storytelling.  Alsof allemaal dingen op hun plaats vallen. Rondkijken, genieten, verwonderen, verhalen ontdekken. Niets is er zomaar, alles heeft een geschiedenis.

Natuurlijk zou ik ook leuk vinden als nog meer mensen deze stukjes daar lezen. Ik heb ze nu met twee vriendinnen gedeeld. Soms denk ik: Ben ik er niet te opdringerig mee? Maar aan de andere kant: als ze de verhalen gelezen hebben vragen ze een rondleiding van mij door dat park.

Artikelen tot nu toe
- Interview met Vlinderhof-initiatiefnemer Marc Kikkert 
- De ontwerper van het park Adriaan Geuze
- De Jeremiebrug 
- De uitkijktoren het Observatorium
- De Vikingrijn
- Een bijenzwerm
- Het archeologisch museum van het Máximapark
- Stadstuin Steede Hoge Woerd
- Piet Oudolf-tuin De Vlinderhof 

Thematervelden

Het stuk tussen de A2 en Vleuten heet het Thematervelden en het fascineert me al een tijdje. Mooi lijkt het niet direct, ingeklemd als het ligt. Er ligt daar ook een grote rechthoekige plas, voorheen een zandafgraving. De Haarrijnse Plas. Aan de A2-zijde van de plas is een strand. Als de wind westelijk is - en dat is/ie meestal, dan hoor je de snelweg niet. Leidsche Rijn te Vleuten rukt er ook op met poenige nepvilla’s.

Maar er is een aardig lang stuk te wandelen langs het water. Beheerd door Natuurmonumenten. Veel vogels. Kersenboomgaardjes. Dus als je alles lelijkheden aan de horizon negeert is het er prachtig. 

Het blijkt wijst een nieuw stukje natuur te zijn. Ze vullen laatste rommelstukjes van het land langs de snelwegen en distributiecentra nu in met natuur en noemen die ‘ecologische verbindingszone’. Nou ja, het is beter dan niets.

https://www.beleefleidscherijn.nl/natuur/thematervelden/

Trage Post

Er is een initiatief geheten Trage Post. In de Coronatijd las ik erover en ik vond het zo leuk dat ik me aangemeld heb. Je vormt gedurende een beperkte periode een groep van 15 mensen die elkaar elke week een kaartje sturen. Ik geloof dat veel mensen zelf kaartjes maken. Je stuurt elke week één kaartje en ontvangt één kaartje, ik moet de spelregels nog even goed lezen.

Vroeger stuurde ik héél veel kaartjes. In mijn studietijd en daarna. Als je in een kaartenwinkel was kocht je stapels grappige of mooie kaarten en die stuurde je naar vriendinnen en familie.

Op het laatst stuurde ik alleen nog wekelijk kaartjes naar Mutti en toen zij overleden was naar Schoonmama. Die is nu ook niet meer. Heel af en toe stuur ik wat naar Auntie, vanaf een vakantielocatie. Soms een verjaarskaart. En nieuwjaarswensen.

Het mailen, appen en facebooken is ervoor in de plaats gekomen. In de bus krijg je bijna alleen maar rekeningen, reclame en pakketjes. En geboortekaartjes en rouwkaarten. Ansichtkaarten, dat was leuk.

Omdat ik mij ooit ergens heb aangemeld krijg ik af en toe krijg ik nu een nieuwsbrief van deze Tragepost-types. Tot nu toe was er steeds geen groep beschikbaar. Veel deelnemers willen een groep in hun eigen stad of zelfs in hun wijk. De Utrechtse groep zit ook alweer vol. Maar de groep Midden Nederland heeft nog plek. Blijkbaar kost de organisatie van dit grappige initiatief veel moeite. Kan er van alles mis gaan. Er is een coördinator van zo’n groep. Ene Sandra gaat mij instructies sturen.

Eigenlijk is het raar dat je nu kaartjes aan vreemden gaat sturen. Je kan ook kaartjes aan bekénden gaan sturen. Hier gaat het wel om de wederkerigheid. Je kaartjes sturen en niets terugverwachten.

https://tragepost.nl/

De Bosporus

Kent je die mop van die twee die naar de Bosporus zouden? (Die gingen niet.) Misschien herinnert u  het zich: ik heb een schoonzus en zwager in Istanbul. Hij is waterbouwkundige en is/was werkzaam bij een ambitieus project om de waterhuishouding rond Groot Istanbul toekomstbestendig te maken. Maar de samenwerking is spaak gelopen, mede door de politieke verhoudingen en benoemingen in Istanbul. Onder Erdohan waren er betere mensen benoemd dat onder de huidige burgemeester Ekrem Ímamoglū. Gevolg: na veel gedoe project geskipt: zwager en schoonzus komen eind oktober terug naar Nederland. Of we nog een keer langskwamen. Door Corona had het al die tijd niet gekund. We hadden ja gezegd en zouden hun állerlaatste week komen: eind oktober. 

Omdat zij de afgelopen maanden wegens overlijden van zijn beide ouders zoveel op en neer naar Nederland waren geweest en dat reizen van en naar Turkije bijna gewoon leek, had ik mij met de mogelijke Corona-actualiteiten eigenlijk niet veel beziggehouden. Eigenlijk al niet meer sinds de zomervakantie. Code rood, code oranje, code geel: ze waren helemaal uit mijn systeem. Tot ik mij vorige week weer eens ging informeren, want we moesten nog een ticket kopen. Toen bleek Turkije Code Oranje te hebben. Alleen noodzakelijke reizen. Ik geloof dat je niet gecontroleerd wordt, wel op je prik, maar niet op de noodzakelijkheid van je reis, maar toch. Wat de wappies ook zeggen: wij hier vinden dat die richtlijnen er vast niet voor niets zijn en wij houden ons er gewoon aan. 

Al hun kinderen (vier) gaan/komen wel. Met Kerst en met Pasen was het ook zo. Toen mochten elk huishouden maar max één of twee mensen op bezoek hebben, dat ze dan naar Nederland kwamen en ons ook uitnodigden. Dan ging ik niet mee vanwege het evangelische grootfamiliegebeuren met al die yougsters die in studentenhuizen wonen en in clubjes zitten.

Overleven

Gezien: de documentaire ‘Hoe overleef ik’ over Francine Oomen. Een aflevering in de serie Uur van de Wolf. Ik geloof dat-ie vanavond wordt uitgezonden, maar ik heb ‘m al vooruit gekeken. Zij is een beroemde kinderboekenschrijfster die prijs na prijs van de Kinderjury won met haar ‘Hoe overleef ik’-reeks. Als persoon zonder kinderen las ik zulke boeken niet. Wel heb ik er eens een cadeau gedaan aan Jongste Nichtje toen die puber was. Ik had haar meegenomen naar de kinderboekwinkel aan de Rozengracht. Ze had geen idee en toen gaf ik dit. Een jaar of wat geleden maakte ze boek ‘De overstroming’ over de overgang. Tekeningetjes en tekstjes geloof ik. Ik zal eens iets lenen bij de bieb.

Nu dus een uur documentaire over haar grote geheim, het seksueel misbruik toen ze een jaar of 13 was. Ze was een soort Lolita, zegt ze nu. Ze maakt daar nu een boek over. We zien haar in haar enorme stolpboerderij in Noord-Holland. Gigantisch atelier. Leuke kinderen. Een ex-man die helpt in de moestuin. Haar vriendin komt niet in beeld, daar heb ik over gelezen in diverse interviews. Maar ze zegt ergens dat het net uit is. Op een liefdevolle manier. Maar ze is slecht in commitment. Zodra iemand wil samenwonen of alleen maar samen een camper, klapt ze dicht. De keerzijde van de mooie succesvrouw: tobberigheid.

Het geheim maakte altijd dat er achter de succesvolle buitenkant een onzekere binnenkant was. Dat ze geen nee had gezegd tegen de avances. Dat hij zei dat het liefde was en dat ze snakte naar liefde. Haar moeder had op háár dertiende iets dergelijks meegemaakt en het pas op haar sterfbed onthuld. Raar om te kijken naar zo’n vrouw in zo’n mooi huis, zo begaafd, en dan zo moeizaam formulerend. Waarom ga je dat allemaal aan heel Nederland laten zien? 

Terugkijken:

https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/566355/Het_Uur_Van_De_Wolf.html

Storing

Ochtenddienst bij de Buurttaxi. Al gauw blijkt er een storing in de telefonie en mobiel internet van Vodafone, mijn provider. Ik kan niet bellen en niet gebeld worden, niet internetten, en er komen ook geen appjes binnen. Eerst heb je dat natuurlijk niet door, tot je zelf wilt bellen met de centrale en dat niet lukt. Bij een kapsalon waar ik een dame moet halen kan ik even bellen. En ja er is van alles.

Dan doet ook de TomTom in de auto het niet meer en ik ken heel veel straten niet. Normaal heb ik als achtervang Google Maps op de telefoon, maar nu dus niet. Ik moet een mevrouw halen van Daelwijck, begraafplaats en Uitvaartcentrum, maar ik kan haar niet vinden. Drie trage rondjes rijd ik terwijl het stortregent. Ik kan ook niet naar de centrale bellen of er iets is gewijzigd. Dan rijd ik maar met pijn in het hart naar het volgende adres, toch wat bezorgd dat ik misschien wel een negentigjarige in de kou heb laten staan.

Maar verder heb ik vooral leuke dankbare klanten. Twee 90-plussers gaan ‘sporten’ in een buurthuis. Ze spelen 'koersbal', vergelijkbaar met jeu de boule. Hun sport heeft anderhalf jaar stilgelegen. Een andere mevrouw gaat in datzelfde buurthuis bridgen. Een mevrouw breng ik naar de fysio, een naar de kapper. Een moet bloedprikken. Deze is zo dik dat ik de veiligheidsriem niet om haar heen krijg. Ik moet heel hard in haar vet drukken om de sluiting van de riem te vinden. Van die dingen. Verder is ze wel monter.

Educatief blokje over 'koersbal':

Van G. (1)

Al weken, zo niet maanden, eigenlijk sinds Oranje in juni van Tsjechië verloor en niet meer mee mocht doen aan het EK: welke voetballer moet ik nu tekenen? De week voor dat debacle had ik nog Frenkie de Jong getekend waar mijn buurjongen zo blij mee was, en Denzel Dumfries die het zo onverwacht goed deed, maar toen was het over.

Nu kijk ik naar de kwalificatiewedstrijden van Oranje voor het WK, maar er springt nog niet een speler uit, in elk geval niet een die ik niet al getekend heb. Iemand moet wel een poosje achter elkaar scoren en stralen. En dan liefst ook nog een beetje aansprekende looks hebben.

(Bij de Eredivisie zie ik het ook niet. Zo twijfel ik ook nog steeds over Henk Veerman van FC Heerenveen. Maar ik geniet wel erg als hij zo’n karakteristiek  sprintje trekt en de bal in het doel tikt).

De meest stralende persoon in het voetbal is momenteel Louis van  Gaal. Een rijtje trainers zal ook wel mooie portretten opleveren. Met hun karpatenkoppen.

Atelier-route

K. vraagt of ik een stukje mee ga op Atelierroute. Vorige week was die in Utrecht-West, mijn buurt, dit weekend in Utrecht-Oost, haar buurt. Het is veel te veel, dus we doen lopend een stukje Abstede. Ik voel me altijd een beetje  verlegen in die ateliers, weet niet wat ik moet zeggen, maar K kan merk ik heel goed converseren met kunstenaars, waardoor er een reeksje bijzondere ontmoetingen plaatsvindt. 

Bijzondere types, bijzondere huizen, allemaal met hun onnavolgbare fascinaties. De eerste is een man die ook vioolbouwer is en die uitreedt de kosmos in en zijn kosmische ervaringen tekent en schildert. Dan komen we bij een vrouw met een prachtige oude tuin waar achterin haar atelier is. Zij vertelt dat ze in 2013 een hersenbloeding had gehad en zes jaar over haar genezing heeft gedaan en al schilderend weer genas. We komen ook bij Elly die ooit illustrator en cartoonist was maar nu ze met pensioen is steeds groter abstracter gaat werken. En bij een Engelse vrouw die toen ze niet door de ballotage kwam bij de kunstenaarsvereniging Kunstliefde is gaan borduren op antieke kanten zakdoekjes. Heel mooi was het en een hele leuke vrouw. En toen was het vijf uur en was het voorbij. 

In de Van

Gezien op Netflix: The Lady in the Van, een Britse film uit 2015 onder regie van Nicholas Hytner. De film is een adaptatie van het gelijknamig theaterstuk op West End, gebaseerd op de autobiografische roman van Alan Bennett uit 1989. Hij ontfermt zich over een dakloze oude excentrieke dame Miss Shepherd (prachtig gespeeld door Maggie Smith), die is een aftandse Bedford-bus woont in zijn straat. Hij staat haar toe om die bus op zijn oprit te zetten, waar ze vijftien jaar blijft. Ze hebben afstandelijk contact, maar toch een sterke band.  Zeer onderhoudend.

Recensie in Film Totaal: https://www.filmtotaal.nl/recensie/11705

Roberta Flack

Getriggerd door de biopic over Aretha Franklin die ik laatst in de bioscoop zag denk ik nu regelmatig aan een andere zwarte Amerikaanse zangeres, naar wie ik indertijd in de jaren zeventig veel meer luisterde: Roberta Flack. Dit is de elpee die ik had, het is niet de meest beroemde. Zal ik wel in de uitverkoopbak bij V&D gevonden hebben. Een avondje Jeugdsentiment: ‘Killing me softly’, ‘The first time ever I saw your face’, ‘Feel like making live’… Zulke mooie lieve liedjes, liefdesliedjes. 

De tantes

Met Auntie in Ommoord (Rotterdam) gaat het goed. We hadden haar vier weken niet gezien. Ze schijnt veel in bed te liggen, en wordt er door de verzorging wel steeds uit gehaald voor de maaltijden. Haar vier mantelzorgers bezoeken haar nu op een lager pitje dan voorheen. Ieders frequentie wàs vorig jaar eens per week, nu is dat eens per twee weken of minder.

Auntie maakt geen ongelukkige indruk. In het verzorgingshuis waar ze woont wonen mensen die er veel erger aan toe zijn, die de hele dag ronddolen. Auntie niet. Die ligt op bed of ze zit in de woonkamer en wacht geduldig op de dingen die gebeuren. Als we naar beneden gaan voor kopjes koffie wordt er gedanst op jaren vijftig muziek. Met filmpjes.

Bobby’s andere oude tante in Den Haag die nog zelfstandig woont en vereenzaamt en niet in een verzorgingshuis mag omdat ze niets mankeert is gisteren gevallen en ligt nu in het ziekenhuis met gebroken heup en arm. Horen we net. Een buurvrouw heeft 112 gebeld. Wat een drama. Zijn zus in Istanbul zou voor déze tante zorgen maar na die trekt dat na het overlijden van haar beide schoonouders een paar weken geleden even niet meer.

Nieuwe zaal

Na het Muzieklokaal en de Gymzaal hebben we weer een nieuwe repetitieruimte in het Stedelijk Gymnasium. De school heeft in Coronatijd een theaterzaal gebouwd en nu mogen wij daarin. Voor ons is dat nauwelijks duurder dan dat Muzieklokaal. Het is heel hoog en ruim, geventileerd en er staat een vleugel. Onze dirigente kan haar geluk niet op. We houden wel 1,5 m afstand maar we horen elkaar een stuk beter dan in die gymzaal. We zingen ook mooi, zegt de dirigente. Eindelijk weer een echt feestelijke kooravond. Wat ook helpt: het Macedonische lied dat we uit ons hoofd moeten zingen staat vandaag niet op het programma. Wel 'Days of beauty' van Ola Gjeilo.

Merry X-mas

De Deutsche Freundin is vroeg met haar kerstkaartenwens. Vorig jaar was ik te laat, meent zij. Als zij weet dat ik weer kerstkaarten maak dan gaat zij geen andere kopen. Toen konden de kaarten wegens corona ook nog eens niet op tijd bezorgd worden. De post was helemaal overstuur. Ik heb toen bij diverse mensen de kaartjes  persoonlijk afgeleverd, maar die gaven dan verlegen toe dat ze het wachten niet meer aankonden en al andere kaartjes gestuurd hadden. Op die van vorig jaar had ik 'De beste wensen voor 2021!' geschreven, dus die zijn nu niet meer bruikbaar. 

Dus, als u mijn kaarten wil kopen. Je bestelt er acht van dezelfde. Ik wacht nog even tot er een aanbieding is, dan ga ik ze laten maken. Acht kaartjes (A6-formaat) met enveloppe voor € 15. Wie interesse heeft laat het me weten. lthvermy [at] xs4all.nl.

U mag ook zelf een plaatje uitkiezen op www.lucietheodora.com.

Een plek voor ons

Gelezen: Een plek voor ons door Fatima Farheen Mirza. Behalve keto-kookboeken heb ik al een hele tijd geen literair boek uitgelezen. Het laatste waar ik in las was Wat is precies de bedoeling? van Thomas Verbogt. ‘Daar houd jij erg van hè’, merkte Bobby nog op. Het zal Nieman verbazen: wij lezen nogal verschillende boeken. 

Dus ik benoemde waarom ik Thomas Verbogt mooi vind: de liefdevolle aandacht voor kleine dingen, de dingen om huis, de kleine ontmoetingen, de liefde. Maar dit Wat is precies de bedoeling bestond uit korte stukken, allemaal vrijwel even lang, verzamelde columns uit De Gelderlander. Ik had behoefte had aan iets substantiëlers.. 

En toen stuitte ik in de bibliotheek op dit Een plek voor ons en ik las het in een ruk uit. 500 pagina’s. Een Indiaas-Amerikaans schrijfster over een Indiaas-Amerikaanse moslim familie. Moeder, vader, twee dochters Hadia en Huda, een zoon Amar. Strenge gelovige vader, de tradities, meisjes voor wie een man gezocht wordt, strenge regels welke man goed genoeg is voor een dochter. kinderen die hun eigen weg zoeken. Amar die niet wil deugen, die driftig is, die alcohol en drugs gebruikt, zijn vader teleurstelt, de dochters die hun weg zoeken en zelf een man uitzoeken. Op zijn twintigste verlaat hij het huis en komt nooit weer terug. Alleen een keer op het huwelijk van zijn oudste zus. Daar ontmoet hij het buurmeisje Amira op wie hij zo verliefd was en zij op hem, maar hij maakte geen schijn van kans. Ouders die niet in hun kinderen geloven, die niet zien wie zij zijn en wat zij nodig hebben. Allemaal komen ze aan bod, alle vijf de  gezinslezen. Het boek is in de Amerikaanse pers vanwege zijn rijkdom en gelaagdheid en nuance hogelijk geprezen en terecht. 

Ik lees best vaak romans van bi-culturele auteurs. Op  de een of andere manier voel ik - als kind uit een vrijgemaakt gezin uit Drenthe herkenning met de worsteling van tweede generatiekinderen. Dat ik me indertijd als jong volwassene in het seculiere stadsleven soms ook ontworteld kon voelen. Dit is een boek waar veel daarvan in echoot. Mirza eindigt met een deel over de vader, die zijn zoon mist, die realiseert wat hij zijn zoon ontzegd heeft, en die het niet meer goed kan maken.

Uit de lucht

Dat is een rare sensatie: Facebook en Whatsapp die het niet doen. Ik ben bij een etentje. De storing wordt even genoemd maar we zijn geconcentreerd bijeen en de telefoon doet er even niet toe. Dus ik ben het alweer vergeten als ik thuiskom. Dan merk ik dat Whatsapp het niet doet. En Facebook ook niet. Huh? Vervelend. Een uur later nog niet. Huh. Op het Journaal is het het openingsitem. Een paar jongens op het terras die samen een biertje drinken en kletsen en niemand die daarbij op zijn telefoon kijkt. Hoe fijn dat is.

Een wonderlijke sensatie. Stel dat Whatsapp voor altijd uit de lucht is. Dat je niet kunt appen. Dan gaan we elkaar misschien weer bellen. 

Gooi

Will is weer terug van haar weekje weg en we gaan naar het Gooi. Zij vindt maandag de beste wandeldag: zo pril als de week dan is en zo leeg de natuurgebieden. Ik vind het best. Het is geweldig weer en het Gooi is op zijn mooist. 

De route die wij lopen heet ‘Valkeveen’ en start op de Bussummerheide. Het is een paaltjesroute van een site waar we nog niet eerder een wandeling van deden, met (beloven ze) groene pijlen op betonnen paaltjes en aan lantaarnpalen. Die kunnen we regelmatig niet vinden, dan lopen we fout en maar weer terug naar de laatste pijl die we gezien hebben. Een soort processie van Echternach. Ze hebben ook geen pdf maar een dynamische wiebelkaart, waar je niet op kunt zien waar je je bevindt ten opzichte van de route. Het gebied is prachtig, maar dit ‘wandelnetwerk Noord Holland’ is geen aanrader.

Nu heb ik een ‘filmpje’ gemaakt in de app iMovie, om u jaloers te maken, maar het een beetje edelkitch geworden. Dat komt denk ik door het muziekje, maar dat moet u mij vergeven, dat krijg ik niet weg. Zo mooi was dus de wandeling.

https://www.wandelnetwerknoordholland.nl/startpunten/startpunt-nieuw-bussumerheide/1684/

Zóndag

Wat veel sferen op één zondag. Eerst lees ik een dikke roman van de Indiaas-Amerikaanse schrijfster Fatima Farheen Mirza: Een plek voor ons. Daarover misschien later meer. Dan een wandelingetje om Fort de Klop. We houden het kort vanwege voortdurend regen. De blauwe regen is van onze gevel gestort dus die moet weer opgehesen. Dan koken (witlof met champignons en brie in de oven), en dan naar de Bachcantates in de Geertekerk. De Bachcantates zijn weer terug. Mensen met Corona-pas of negatieve test mogen weer. De entree gaat soepel, het loopt aardig door. De kerk zit helemaal vol. Het begint al haast weer gewoon te voelen. Met verbazing kijk ik op het nieuws naar de Corona-protesters in Amsterdam. Ik begrijp ze niet. Ik blijf ze niet begrijpen. Tenslotte Eredivisie (terug)kijken. FC Utrecht wint van Ajax. Lekkere zondag. 

Burgerinitiatief

Ik heb een interview met de initiatiefnemer van deze tuin De Vlinderhof, we zitten op een bankje in de ochtendzon. Om ons heen een tiental vrijwilligers die ijverig onkruid wieden. Dit is een Geheimtipp, de eerste echte Nederlandse Piet Oudolf-tuin, ergens in het Máximapark. Het was 2009 dat de man die ik spreek erover begon te dromen en voorjaar 2014 dat het begin er was. Deze 'burger' droomde ervan dat de tuin dag en nacht open zou zijn, niet omhekt, geen  entree. Voor overheden is zo'n tuin veel te ambitieus en te duur. De mensen uit de buurt zouden de tuin onderhouden, beloofde hij. Een 'burgerinitiatief' zoals dat heet.

(Sinds deze Oudolf-tuin er is is er ook een gekomen in Wassenaar bij Museum Voorlinden (2016) en een bij Singer Laren (2018). En de tuinarchitect heeft zelf ook een tuin in Hummelo). 

Dat vind ik nou echt leuk werk: een onderwerp zoeken, je verdiepen, de mensen het hemd van het lijf vragen, en daar dan een stukje van maken. Het echte stukje maken moet nog, hier tik ik maar wat in het wilde weg.

Voor meneer de initiatiefnemer was het echt umdenken geweest: niet meer in geld denken. Gewoon doen. Zestig vrijwilligers uit Utrecht en verre omstreken (ook Gorinchem, Tiel, Arnhem) hebben de tuin opgezet naar het ontwerp van Oudolf, en sindsdien verzorgen ze hem met zijn allen. Elk jaar komen er zo'n twaalf vrijwilligers bij en verdwijnen er weer zo'n zes. Omdat ze er zo veel hebben is het niet zo kwetsbaar. De truc is dat de mensen de tuin als van henzelf ervaren. Mijn tuin. Sommigen hebben een perk helemaal onder hun hoede.