Vandaag naar Tante Mies in Den Haag. Ze is na haar val en gebroken heup van het ziekenhuis naar een 'geriatrisch revalidatiecentrum' verhuisd. Er staat om 11 uur een
revalidatie-afspraak gepland. Door de chaotische verkeerssituatie (echt óveral
wegwerkzaamheden in die eindeloze vreugdeloze Den Haag-zuid stad) ben ik er net iets na elven. Als ik haar kamer binnenkom zit Tante Mies alleen in haar kamer, gebogen in de
rolstoel met de deur dicht en de rug naar de deur toe. Ik vrees dat ik te laat ben, dat het gesprek al geweest was,
maar dat is niet zo.
Ze roept direct dat het allemaal niets is daar, ze heeft nog
geen dokter of zuster gezien, niemand vertelt haar hoe de dingen
gaan, ze heeft de folder doorgelezen, daar staat in dat er uitstapjes voor bewoners zijn, nou daar heeft ze nog
niets van gemerkt, niemand brengt koffie, ze had 's nachts gebeld
omdat ze naar de wc moest en er was niemand gekomen. Driemaal per
week krijgt ze fysiotherapie en verder moet ze drie maal daags
wat oefeningen doen. En al die
buitenlandse zusters vindt ze ook maar niets. Dat er een week geleden een urenlange intake is geweest waar Bobby bij was, dat herinnert ze zich niet. Ook weet ze niet dat
er nu een 'revalidatiegesprek' is met ik-weet-niet-wie.
We spreken met ‘woonzorgbegeleidster’, een Hindostaans-Surinaamse'.
Erg toeschietelijk is tante Mies niet. Wat ik verwacht, een zitplaats, nee. De woonzorgbegeleider is vooral aan het
inventariseren of de patiënt binnenkort weer veilig naar huis
kan. Hoe de situatie thuis is, hoe ze daar beweegt, wat ze nog
zelfstandig doet, het gaat er hier vooral om dat ze gaat oefenen met de
rollator en met zelfstandig in en uit bed gaan. De ontslagdatum
is gezet op 18 november, dan moet ze weer naar huis en
moet het huis zo aangepast zijn (drempels weg, toiletbeugels,
douchebeugels, douchestoel, antislipmat) dat het zo veilig
mogelijk is voor Tante Miep. De woningbouw doet zulke dingen niet,
zei ze, dat moet de familie zelf doen.
Ik spreek mijn zorgen uit over de trillerigheid van tante Mies en
haar verwardheid en vergeetachtigheid nu, of er niet een
mogelijkheid is dat ze hierna toch naar een verzorgingshuis kan. Dat
denkt ze niet, zij werken in elk geval toe naar terug-naar-huis en
thuiszorg. Maar als tante Miep nu veel vergeetachtiger en
verwarder is dan eerst ('dat kan van de narcose komen'), dat kunnen
zij natuurlijk niet beoordelen, dan moeten we dat aangeven bij de
huisarts en bij de arts van het huis, en een afspraak te maken via
de medisch secretaresse.
Er lijkt - zo is mijn indruk - verder geen 'behandelplan'. Tante
Mies heeft gelijk dat ze drie keer per week fysio krijgt en dat dat
het is. Naar de maaltijden wordt ze gebracht, koffie en thee moet
ze zelf in de 'woonkaamer' halen. Om de mensen te mobiliseren, zeggen ze, willen ze
dat de patiënten zo veel mogelijk zelf doen. 'Maar ze kán helemaal
nog niet zelfstandig in die rolstoel naar de woonkamer',
protesteer ik. Tante Mieps grote zorg lijkt te zijn: Word ik wel
gehaald, vergeten ze me niet? Hoe krijg ik koffie en thee, want
vanzelf brengen ze dat niet langs. Dan moet ze op de knop drukken.
Maar ondertussen heeft tante Miep slecht ervaring met die knop,
want 's nachts was er niemand gekomen als ze op die knop drukte.
Dus zij weigert nu die knop te gebruiken. En activiteiten zijn er
niet, de dag moet de patiënten zelf zien door te komen.
Acute zorg is dat de kleren op zijn. Er moesten nieuwe kleren
komen. Tante Miep weet niet of en waar er huissleutels van haar
huis zijn. Eigenlijk is ze de hele tijd alleen maar hulpeloos en
antwoordt ze op alles wat ik vraag: Dat weet ik niet. In de douche hangen twee
plastic tasjes vol met vuile kleren. Bobby gebeld, die weet gelukkig wel waar de
sleutels zijn en toen heb ik bij tante Mies' huis wat nieuwe pyjama's
gehaald, sokken, 4 bloezen, een lange broek, twee hemden waren er
nog. en de 3 onderbroeken. De was
door hen laten doen raadt de woonzorgbegeleider niet aan. De was is uitbesteed
aan een bedrijf dat er drie weken over doet en het tegen de
Belgische grens laat doen. Zelf de was doen is beter.
Dan hebben we de tv. Er was een nieuwsoortige afstandsbediening
die niet doet wat je wilt dat-ie doet en en
geen handleiding. De verzorging weet ook niet hoe die werkt.
Uiteindelijk krijg ik een klassieke mee en daar lijkt tante
Miep mee uit de voeten te kunnen.
Als ik uiteindelijk wegga is Tante Miep wat rustiger. De
middagboterham met soep is op en ze is zo moe dat ze wel naar
bed wil. Maar een zuster bellen: Ho maar. Ik weer naar de
zuster gerend, en gezegd dat tante Miep alles zelf doet. Ze
moeten echt tijd voor haar nemen en vertrouwen winnen, denk ik.
Als Tante Miep tegen half drie in bed ligt bedankt ze me heel
heel nadrukkelijk dat ik er was en dat ik haar zo geholpen heb. Ze
is ook veel rustiger. Ik was geloof ik echt een reddende engel.
De zuster bedankt me ook, ze vond het een leuk fijn gesprek.
Ons voorland?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten