Het schrijven van artikelen over beeldende kunst wat ik doe is niet altijd eenvoudig, bijvoorbeeld niet over groeps- of thematentoonstellingen. Zoals laatst in dat voormalige klooster te Maarssen. Dan hangen er 75 kunstenaars en noem je er vijf. Als de tekst klaar is moet ik beeld organiseren. Ik maak altijd zelf foto’s met de telefoon, maar die zijn niet altijd even goed belicht of afgesneden. Liever werkt Zwaze met officieel beeld van het museum in kwestie. Maar dan moeten ze dat wel sturen.
De interviews voor het Park zijn op zich gemakkelijke, als is het soms lastig een afspraak te krijgen. Particulieren zijn niet gewend geïnterviewd te worden, weten niet hoe dat gaat en zijn vaak bescheiden. Of als het om professionals en/of ambtenaren gaat zijn er pr-functionarissen betrokken die een belang hebben te verdedigen. Daar werk ik samen met de communicatie-ambtenares die uit hoofde van haar functie met iedereen goede vrienden probeert te zijn en te blijven.
Laatst had ik weer een heel leuk interview met een kunstenaar die een nieuw stuk land art in het Park gaat verwezenlijken. Maar het is er nog niet, er moet nog veel water door de Rijn. Dus die organisatie die het kunstwerk organiseert wilde niet dat hij er al wat over vertelt. En als hij dat al gedaan had dan mocht ik dat niet publiceren. En de intimiderende tóón van zo’n mailtje. De ambtenares die mij eerst gevraagd had hem te interviewen mocht weer lijmen. Dan moet ik soms wel even zwaar zuchten. Want als gedoe onderdeel is van je betaalde baan: soit. Maar als het liefdewerk is….
Maar als alle gedoe bezworen is en het verhaal staat officieel online, dan ben ik er weer trots op en blij mee. En wil ik het niet missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten