Gekeken naar een documentaire in de reeks ‘Uur van de Wolf’ over cabaretier Kees Torn. Dat kwam zo: afgelopen zondag hadden de radiovrienden het uitgebreid over deze documentaire en over Kees Torn en ik had geen idee. Nooit van gehoord. Maar Bobby’s jeugdvriend de filmmaker André had de documentaire gemaakt. Allemaal Maassluis-sentiment. Dus we gaan kijken. Kees Torn is van 1969, en hij is/was een geliefd cabaretier voor de kleine zalen tot hij in 2012 van het toneel verdween.
Het is een zonderlinge man van een end in de vijftig die er ouder uitziet. Hij doet een beetje aan Maarten Biesheuvel denken. Hij woont in een huisje met zijn vriendin en typt brieven op een oude typemachine. Hij is componist, liedjesschrijver, dichter, denker, tekenaar en drinker. Een langzaam leven. Eerst begrijp ik niet zo goed waarom deze film, waarom die gemaakt en uitgezonden is. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik hem nooit op het podium gezien heb.
Ik luister naar een radio-uitzending op Radio4 waarin André mag vertellen over het wat en waarom van de film. André praat en filmt mooi onnadrukkelijk. De interviewster stelt van die journalistieke vragen die net de plank misslaan. Van die scherpe feiten. Die niet boven tafel komen. Waar is het misgegaan? Is hij nog te redden? Zulke dingen.
Elke artiest houdt er toch op enig moment mee op. Het is tragisch en het is het leven zelf. Minder nadrukkelijk is de artiest daarna thuis nog bezig met zijn talenten. Leuk en lief zoals hij zit te knutselen. Heel geconcentreerd, haast als een kind. Het is de kunst hier naar te kijken zonder er wat van te vinden.
Vandaag kijk een voorstelling van hem terug en ja, hij was echt goed.
De documentaire:
Voorstelling ‘Plek zat’ (1998):
Geen opmerkingen:
Een reactie posten