Vorm aan de Vecht

Met de Duitse vriendinnen heb ik afgesproken bij de Buitenplaats Doornburgh aan de Vecht in Maarssen, waar momenteel een tentoonstelling hangt ‘Vorm aan de Vecht’. Ik schreef er denk ik al vaker over. Het is gevestigd in de voormalig Emmaüspriorij die bijzonder straf van architectuur is. Uit de jaren zestig. Heel kaal en best wel extreem. Het gebouw is ontworpen door ene Jan de Jong uit de school van Dom Hans van der Laan. De toenmalige zusters wilden helemaal niet dit, die wilden iets gezelligers. Maar op de een of andere manier had de Gemeente Maarssen een dikke vinger in de pap en werd het dit. Het is bijzonder van sfeer, door die bouw in combinatie met de schitterend bloeiende binnentuin.

De tentoonstelling vertelt de geschiedenis van de Buitenplaats en van het klooster. Het leven in een klooster is strak ingedeeld. Het draait om het dagschema met de getijdengebeden, waardoor er ruimte komt in het hart en de ziel. Van de geschiedenis veel schilderijen en foto’s: het Buiten zoals het in de 18e en 19e eeuw was, het ontwerp en de werkwijze van Jan de Jong en het leven in de kloosters van de zusters die hier een internaat hadden om de kost te verdienen, waar gegoede meisjes klaargestoomd werden voor het gegoede leven. 

Het beeldend werk dat voor deze tentoonstelling verzameld is gaat veel over ritme en eenvoud en leven met de natuur. Mooie fotografie, mooie wandkleden, fotografie. Heel verstild. In die strakke  ruimtes steeds met uitzicht op die weelderige kleurige binnentuin waar je nu in de ‘omgang’ een mooie lunch kunt genieten. Mooi werk. Ik voel me er zeer mee verwant. 

De straffe opvattingen van de architect en de zusters die wat gezelligers wilden houden me bezig. Soms heb je rigide opvattingen nodig om tot bijzondere dingen komen. En ik geloof dat het hier heel goed wonen was voor de zusters. Dat ze er uiteindelijk blij mee en trots op waren. 

De tentoonstelling eindigt met een verhaal dat de architect Jan de Jong thuis ook zo rigide was voor zijn vrouw en dochters. Hun woonhuis was ook in deze stijl. Er was veel licht en ruimte maar geen deuren waardoor er weinig privacy was, wat vooral de dochters haatten. Uiteindelijk kwamen er gordijnen voor sommige deuren. Zijn vrouw moest sobere linnen soepjurken dragen wat ze uiteindelijk dan maar deed omdat ze het hem ‘gunde’. Maar met de dochters en hun dominante vader kwam het niet meer goed. Dat vind ik een mooi slotakkoord van de tentoonstelling. 

Buitenplaats Doornburgh, Diependaalseweg 17, Maarssen. Entree €15