De mokken des levens

Laatst vertelde ik aan de Bayerische Freundin over het thema ‘mokken’. Dat Bobby zoveel mokken heeft die ik niet zo mooi vind. Wij hebben in ons gezamenlijke huishouden alles dubbel omdat we met onze eigen spullen willen en niet die van de ander. Pannen. Koffieapparaten. En dus ook mokken. In de keukenkastjes één plank met mijn bekers en één met zijn mokken. Het is inmiddels een vreedzame existentie, in de zin van: We hebben het er niet meer over. Er is ook nog een hoge plank met de mokken die hij niet kwijt kon.

Maar toen er laatst wat keukenspullen naar het volkstuinhuisje mochten opperde hij enthousiast dat er wel wat van zijn mokken naar toe konden. Uh… Mijn idee van de inrichting van het huisje was allemaal blauwe dingen. In het kader van de Griekse sferen. Alles door mij gekozen. En geen oude overblijfselen van zijn moeder en zijn oude tantes. Geen mokken. Toen we dit project huisje begonnen had ik afgedwongen dat ik alles mocht bepalen. En dus niet die mokken. Niet. Bij de kringloop kocht ik voor €2 vier pauwblauwe kop-en-schotels, voor als ik damestheevisite krijg. 

De Bayerische Freundin vindt dat een mooi verhaal over die mokken.. Daar moet ik over bloggen. Ze dringt er al weken op aan. Maar tot nu vond ik het toch een beetje peinlich.

Gisteren stuurt ze ineens out of the blue een foto van mokken. Met de bekentenis: ‘ik heb ook mokken’. Bij haar zijn het mokken met foto’s erop. Dat concept ken ik nog niet. Bobby’s mokken zijn van vakantiebestemmingen uit zijn leven, vooral uit de jaren tachtig. Sommige zijn gebroken en weer gelijmd.

En na de mokken sturen we elkaar jeugdfoto’s heen en weer. Het rijke verleden van zestigplussers. Mokken met jeugdfoto’s dat zou leuk zijn. Mokken met de huizen waar je gewoond hebt, de geliefden met wie je was. Gespreksstof te over.

Eerdere blogs over mokken:

- http://lucietheodora.blogspot.com/2017/08/mokken.html

- http://lucietheodora.blogspot.com/2014/01/het-begin-van-een-keuken_29.html