Ja, het was echt inspirerend die documentaire over David Hockney. Hoe hij voortdurend een zelfde boslaantje schildert, dat er elke dag verschillend uitziet. Elke seizoen, elk uur. Ik heb de neiging een reeks van mijn achteruitzicht te maken. En misschoen ook mijn vooruitzicht. Er gebeurt zoveel met het licht. Ga het gewoon proberen. Misschien is het minder interessant in de zomer als de boom vol bladeren zitten, maar dan zijn er weer de vogels.
Ik krijg door mijn geblog meerderde onverwachte hartelijke blijken van medeleven, wat ik heel fijn vond/vind. Ik geloof dat de kniestukken het meest tot de verbeelding spraken. Maar de werkelijkheid was anders dan alleen maar afschuwelijk. Leen en Riemer moesten heel erg schateren om mij op mijn handen en voeten. Ik zelf ook wel. Ik vond t een goeie oplossing.
Nu de pijn afneemt ben ik zelfs wel blij met de ervaring van de vijf zieke dagen. Achteraf dan. Je moet je redden en je redt je. Je moet hulp vragen en die krijg je. Mensen helpen graag. Het geeft ander contact. Je moet accepteren dat je even weinig kunt, maar hoe erg is dat? Je aandacht gaat naar tragere stillere dingen uit. Ik blijk nog steeds te kunnen genieten en lachen, ook al heb ik pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten