De blokkade

Als sinds ze begon lees ik alles van Renate Dorrestein. Macht der gewoonte? Als er een nieuwe Dorrestein komt dan moet ik die hebben.  Ik weet niet of ik het ermee eens ben om altijd maar je eigen bekende auteurs te volgen, want dan is de kans groot dat je weinig nieuws meer leest. Maar in de NRC die ik bij de supermarkt krijg staat ook een interview met Dorrestein. De druppel. Omdat het te koud is om nog een keer de straat op te gaan koop ik haar als e-boek.

Ik heb dat trouwens met maar weinig auteurs, dat ik elk boek lees. Ik had het ook met Doeschka Meijsing en heb het nu met F. Thomése. Ze zijn alle drie ongeveer mijn generatie, drie jaar ouder. Geven ze een diepe herkenning?

Het nieuwe boek van Dorrestein gaat over haar 'writers blok'. Ze wil een nieuw boek schrijven maar het komt niet. Wil ik dat weten? Hangt het fenomeen writers block samen met de block die ik zelf ervaar: mijn readers block. Ik denk zelf dat het van de ziektes, onderzoeken en medicijnen van de laatste tijd komt, dat je wat meer in jezelf kruipt. Zou ik mijn readersblock willen onderzoeken zoals Renate haar blokkade onderzoekt? Diep onderzoeken waarom ik momenteel liever kook, muziek luister, films kijk en naar musea ga dan een boek lees?

Het is wel slim dat ze haar queeste meteen omzet in een boek waarin haar schrijverscarrière, want dat komt er toch wat geld in het laatje. Ze behandelt haar manier van werken, de vragen van journalisten, de antwoorden van andere schrijvers, de antwoorden op internet, de psychologen, de neurologen, haar eigen geschiedenis... Journalist Frénk van der Linden vraagt of ze de hedendaagse lezer misschien niet meer aanspreekt met haar thematiek van bizarre familiedrama's. Dat vroeg ik me ook af. Wie zal het zeggen?

Het antwoord op waar de blokkade vandaan komt en hoe het weer over gaat komt niet. In die zin is het boek niet echt bevredigend. Evenals het feit dat ze op de laatste pagina schrijft dat het weer over is. Zomaar, ineens. Ik moet denken aan het boek dat ze schreef over haar ziekte ME. Ze had die ziekte wel zo'n zeven jaar. Niets en niemand kon haar helpen. En ineens was het blijkbaar over. Maar een boek over dat het over ging/was is er nooit gekomen.