We doen een werkelijk prachtige wandeling, van het dorpje Arure boven in de kloof terug naar La Calera beneden in de vallei, met het ene na het andere spectaculaire schöne Aussicht, een heerlijke Wanderweg over een lichtgroene hoogvlakte met aan alle kanten fantastische rotspartijen en cacteeën. Het kan niet op.
Bij de afdaling van ruim 800 meter naar nul langs een bijna steile wand naar beneden had ik me alleen bij het lezen van de routebeschrijving niet zoveel voorstelling gemaakt. Wat een schrik! Een smal zigzaggend paadje, losse keien en steentjes, en een bergwand vrijwel recht naar beneden naast je.
Hoogtevrees, vroeger had ik dat niet. Het is niet mooi. Het is tamelijk eerloos. Je durft niet. Het is volstrekt irrationeel, geruststellende woorden helpen niet. Een helpend handje af en toe helpt een beetje. Ik ga nooit meer op vakantie, ik ga nooit meer lopen. Wie had dit bedacht! Ik had dit bedacht.
Bij restaurant El Mirador, uren later terug in La Calera, maken ze overheerlijke omeletten en salades. Daar word je weer een beetje mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten