Verloren mensen

Heb dit boek meegenomen van de redactie. Weet niet goed waarom. Ik ken Mirjam Rotenstreich alleen als de vrouw naast A.F.Th. van der Heijden, die over het boek en de dood van Tonio praatte, toen Van der Heijden dat zelf helemaal nog niet kon. 

Zelf heeft ze in de jaren na het verscheiden van hun zoon Tonio ook een boek geschreven, namelijk dit. Ze is er enige malen mee op radio en tv geweest, onder meer geïnterviewd door Clairy Polak en Petra Possel. 

Bij Wikipedia staan helemaal geen andere gegevens over haar dan dat ze de-moeder-van en de-vrouw-van is. Terwijl ze in het verleden meen ik journalist is geweest. Er is op internet niets over vinden. Als je haar mag vereenzelvigen met de hoofdpersoon in deze roman, Abbi Mandelbaum, dan zou dat voor het 'Joods Israelisch Weekblad' geweest kunnen zijn, dat in het echt het 'NIW heet? Over dit boek vind ik alleen maar aankondigingen, geen recensies.

Ik ben er ook niet kapot van, maar dat kan komen omdat overal het verhaal van Tonio bij gesleept wordt. Dat schept verwachtingen, die niet waargemaakt worden. Wat is dit voor een boek? Is dit autobiografisch? Wat doet/verwerkt de schrijfster hier? Waar leidt dit toe? Hoe verhoudt dit zich tot de dood van Tonio? Is dit goed? Is dit matig? 

Ik vind t lastig. Je denkt dat het een roman is over een vrouw die na de dood van haar gescheiden joodse ouders en het vertrek van haar vriend een paar maanden in een villa in Lugano gaat zitten om in het reine te komen met haar geschiedenis. De onmiskenbaar autobiografische details met veel jeugdherinneringen aan het problematische huwelijk van haar ouders, hun joodse geschiedenis, één zus, redactionele taken... Haar vader overleefde de oorlog omdat hij in in het Russische leger diende, haar moeder verloor twee zussen. Al dat  trauma  in één gezin mondde uit in een permanente huiskameroorlog. Dit boek hielp haar bij de verwerking van dat verleden.

Het ontwikkelt zich gaandeweg tot een bizar spannend verhaal rond de villaverhuurder die een soort psychopathische incorporatie van Nietsche en gevaarlijke antisemiet is...  Wat mij betreft kan de lijn met jeugdherinneringen (die in de tegenwoorige tijd geschreven is, terwijl het verhaal in het heden in de verleden tijd geschreven is) best ingedikt worden.  Of ze had beter kunnen kiezen voor het een of het ander. Uiteindelijk raak ik toch wel involved en wil ik het echt uitlezen. Maar meer omdat ik het boek en de queeste naar de auteur afgerond wil hebben, dan dat ik er oneindig door geboeid ben. Het valt vast niet mee om schrijfster naast Van der Heijden te zijn.

Filmpje op Literatuurplein over dit boek.