25plus

Categorie klein leed. Een maand geleden kocht ik een blauwe broek bij mijn Armeense vriendin Christina Mode in Utrecht. Ik had 'm al in het zwart, hij zit mooi en kleedt slank af, wat wil je nog meer, dus wilde 'm ook graag in het blauw. Ze had 'm speciaal voor mij besteld, ik had 'm speciaal opgehaald. Hij zat in een zakje met mijn maat erop. Maar in tegenstelling tot de zwarte broek zakte de blauwe steeds af. Dat is toch echt niet fijn, een afzakkende broek. Je hijst je rot. Na wéken kijk ik eens in de binnennaad en blijkt ie gewoon een maat te groot is. In tegenstelling tot wat op het zakje stond. Maar ja, zakje al lang weggegooid, bon al lang weg...

Maar ik ga weer naar Frankfurt en wil toch nog een nette broek. Bobby zegt: 'Ga toch even bij Christina langs, nee heb je!' Ik ga schoorvoetend, want ik vind het lullig voor haar, zij kan er ook niets aan doen, zij krijgt dat geld ook niet terug, enzo.

Eerst pruttelt ze inderdaad, met alle argumenten die ik al bedacht had, zij kan er ook niets aan doen, en dan zeg ik: 'Nou ja, bestel toch maar een nieuwe blauwe'. Ik zie haar denken en overwegen. 'Die krijg je van me', zegt ze dan. 'Ik heb 'm trouwens ook nog in het grijs', zegt ze vervolgens, 'die is ook mooi,' en voor ik het weet heb ik alweer een grijze broek en een grijs vestje gekocht.

Terwijl ik in het pashokje sta belt K. 'Jij moet ook eens naar deze winkel', zeg ik, 'in de Zakkedragersteeg. Ze zegt dat ze stijlvol voor de 25+-vrouw is, maar ik vind 't meer stijlvol voor de 45+-vrouw.' Christina hoort dat en is een beetje beledigd. Omstandig leg ik uit dat dat in dit geval een aanbeveling was, omdat een vrouw van 57 zich niet altijd thuis voelt in een winkel voor 25-jarigen.