De monniken zingen hier de hele dag door psalmen, vijf of zes diensten per dag. Het idee is dat het dagelijks werk enige malen per dag terzijde geschoven wordt om de Heer even te loven. En ook al loof je de Heer zelf niet, ook dan is het uit de tredmolen stappen goed. Er zijn vele boeken geschreven over de heilzame werking van de Benedictijnse Leefregels.
Als bezoeker blader je je bij die psalmdiensten een ongeluk door de diverse boekjes, stenciltjes, bijlagen, die allerhande indelingen van het jaar volgen met daarbij dan ook nog weer allemaal varianten en uitzonderingen. Tamelijk onbegrijpelijk. In elk geval voor de buitenstaander.
Buiten het klooster is de Kloosterwandeling. Ik doe een stukje van drie kwartier, door drassige weilanden. 'Hij zal mij geleiden langs grazige weiden', hoor ik opeens Mutti's ijle sopraan. 'Hij leidt mij al zachtkens, naar waat'ren der rust...' Mutti kende alle psalmen uit haar hoofd. Dar was belangrijk, zei ze altijd, daar heb je wat aan in moeilijke tijden.
Wij leerden de protestante melodieën. Deze kloostermelodieën zijn kleurloos onbegrijpelijk, meditatief zou je ze kunnen noemen, ik kan het niet, maar alle katholieken hier zingen ze zo mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten