Het is heel belangrijk voor een land en een cultuur om Gastland te zijn. De wereld leert tenslotte meer kennen van jouw land. Hopelijk gaan uitgevers uit andere landen jouw schrijvers erkennen en zaken met hen doen. De Grand Opening is echter dodelijk officieel. Daar hebben wij achtereenvolgens de voorzitter en de directeur van de Messe, de Ober-Burgermeister van de Stad, de Ministerpresident van de Deelstaat, twee Braziliaanse schrijvers van Gewicht, de Duitse minister van buitenlandse zaken, en de Braziliaanse vice-president. Allemaal krijgen ze een kwartier spreektijd waarin ze om te beginnen elkaar en alle andere hoogwardigheidsbekleders allemaal weer Herzlich Wilkommen heten. Vergeten ze niemand? Het is een beetje ik-ga-op-reis-en-ik-neem-mee.... Ergens ontroert het wel, maar het is niet eenvoudig bij de ontroering te komen, want bovenal is het onverdraaglijk officieel.
Dan ga je ondertussen maar kijken naar het meisje aan de rand van het enorm podium dat voor elke spreker een nieuw schoon glaasje water moet neerzetten, terwijl geen van de sprekers uit het glaasje drinkt. Naar het kluitje fotografen - stuk of tien - dat voor elke volgende saaie spreker groepsgewjjs mag komen opdraven voor de volgende saaie foto. Naar de vele bobo's met hun echtgenotes om je heen. Ik vermoed dat de meeste aanwezigen denken: Wat doe ik hier? Waarom gingen we hier ook alweer naar toe? Kunnen ze zeggen: ik was erbij. Vinnie vraagt: Wat doen we hier eigenlijk? Ik dacht dat jij wilde, zeg ik. Hij zegt: Ik dacht dat jij wilde.
Ik heb me ingesteld op één uur, maar al met al duurt het twee uur. De Braziliaanse gasten in de zaal juichen luid voor de toespraak van hun sterauteur Luiz Ruffato. Hij is Spreker 5 en spreekt in het Portugees. Op onze oren de Engelse vertaling. Leest die vertaler wel de goeie tekst voor? vraagt Vinnie. Aan het donderend applaus af te meten is hij het hoogtepunt van de Grand Opening. Spreker 8, de laatste - de Braziliaanse Vice President - doet sterk aan Berlusconi denken - weet niet van ophouden. Hem valt groot boe-geroep ten deel.
Hoorden we maar een Braziliaanse literaire tekst. Hoorden we maar Braziliaanse muziek. Wat zou iedereen opgelucht zijn. Maar de Brazilianen zijn blij Eregast te zijn. Laten we hen dat maar gunnen en proberen blij met hen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten