Laatst las ik ergens hoe belangrijk het is om juist in deze tijd van het jaar je eigen boek te promoten. Cadeautijd. Het is al zo lang geleden dat ik het maakte, drie jaar? dat het haast niet meer als van mij voelt. Maar wel leuk toch. Zo vind ik het terug op Google Afbeeldingen. Een medewerker van Bol.com heeft ijverig drie pagina's ingescand. Dus lieve lezertjes: zoekt u dezer dagen nog een leuk cadeautje voor een zus of een vriendin: denk nog eens aan mij!
Waarom bij Boekencentrum, vraagt u zich wellicht af. Als die naam u al iets zegt. Het gebéurde. Ik zat op een saaie studiedag over digitalisering en hoorde tergend saaie presentaties aan. Ik zat naast Beppie de Rooy, uitgever bij de betreffende uitgeverij. We zaten een beetje stout te giechelen, alsof we geen professionals waren, maar schoolmeisjes. Ik liet haar op mijn telefoon mijn tekeningen van Japanse schonen zien. Zes had ik er. 'Dat doe ik eigenlijk liever dan presentaties over digitalisering aanhoren.' 'O!' zei ze. 'Práchtig! Zullen we er een boekje van maken?' 'Maar ik heb er nog maar zés', zei ik. We spraken af dat ik er dertig zou maken. Gemiddeld twee per weekend maakte ik, soms wel drie. Toen ik er ongeveer 40 had vond ik dat we er wel 30 konden kiezen.
Toen werd Beppie ziek. Ik maakte het boekje af met haar collega Esther. Dat ging ook heel goed. Nu is Beppie weer beter en alive and kicking.
Ik heb geen idee wat ervan verkocht is. Ik ben blij dat ze nog te koop zijn. Ik denk dat niet veel winkels ze op voorraad hebben hoewel u ze daar altijd kan bestellen. We hebben toen niet genoeg PR gedaan, vrees ik. Ik vond het lastig te rijmen met mijn Baan. Mijn Functie. Nu heb ik dat geloof ik niet meer.
Meer uit de reeks Japanse Schonen:
Boekje te koop:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten