Leen en Ekfa eten elke dinsdag bij Vietnamees restaurant Little Saigon aan de Zeedijk te Amsterdam. Dan ga je even geen huiselijke klusjes doen en praat je nog eens met elkaar, noemen ze als reden voor dit wekelijkse uitje. En het is lekker, gezond, snel en niet duur. Hun etentjes zijn heel tijdsefficiënt. Ze lopen nooit uit, vertellen ze, want om 20 uur gaat een van beiden Riemer van schaken halen.
Vandaag mag ik mee. Dat vind ik wel een eer, want het is hun privégespreksavondje. Eigenlijk wil ik alles weten van Leens werk, en ik realiseer me dat het werk niet het leukste onderwerp is, zeker niet bij een stel. Mag ik, vraag ik nog aan Ekfa, en ik mag. Maar ik bespeur natuurlijk wel dat zij en ik als wij samen gezeten hadden een heel ander gesprek hadden gevoerd.
Gedoe op het werk is ondermijnend. En onrechtvaardig vaak ook. Maar het gebeurt en het gaat zoals het gaat. Je leert ermee te dealen en ermee en eromheen leven. Ook als stel. En dan komt er bezoek en dat wil alles weten. En dat stelt maar vragen. Ze gaan onwillekeurig haast snauwen. Ja maar ik ken het allemaal van dichtbij zeg ik, ik heb het zelf óók allemaal meegemaakt. Het is gewoon niet fijn om over gedoe op het werk te praten. Want je moet laten zien dat je er zo weinig macht over hebt.
Ik op mijn beurt vertel over Oekraïne en Leen wil er onverwacht alles over weten. Wat Bobby zegt en vindt en waarom dan. Kom eens op stellenbezoek, zeg ik. 'Ik wist niet eens waar Oekraïne precies ligt', beken ik, 'maar het grenst aan Hongarije.' 'Ik weet niet eens waar Útrecht precies ligt', bekent zij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten