Hani501 en ik gaan naar Sassenheim. Het is daar inloop vanaf 19.30 en ons is aangeraden om vanuit Utrecht niet vóór maar ná de file te vertrekken. We besluiten bij mij op Zuilen te eten: en Bobby wil wel koken. Een van de onderwerpen aan tafel is: de life defining moments. Noemen jullie eens een life defining moment vraag ik.
Bij ons alle drie was het een belevenis in de zesde klas van de lagere school. Groep 8, heet dat nu geloof ik. Hani501 noemt als moment dat haar moeder zei: ik houd even veel van je hoor als je naar de Mavo moet. Toen is ze heel hard gaan werken om naar het Athenaeum te kunnen. Bobby noemt de keer in de klas dat de meester vroeg: hoe heet de hoofdstad van Argentinië? Hij kende alle hoofdsteden van wereld en merkte dat anderen dat niet leuk vonden. Ik noem mijn opstand tegen de meester en het leren van psalmen in de nieuwe berijming. We hebben het over 1969. We moesten psalm 98zingen: Rivieren klappen in de handen, de bergen jubelen het uit... ik vond het een idiote tekst en ging heel hard lachen, en de hele klas lachte mee. Telkens weer. Ik dreef de meester tot waanzin, die uiteindelijk een asbak door de klas gooide. Ik leerde ervan dat je met grappen autoriteit onderuit kunt halen.
Op de foto de dochter van de onderneemster. Roberta. Ze vindt het feestje van haar moeder gewéldig. Haar moeder staat in het middelpunt, de hele avond. Ze is heel leuk, maar ze doet dit niet al te professioneel. Ze onthult een zogenoemde escape room. Maar wij mogen niet kijken, want het is een geheim, en ze legt ook niet uit wat het is, een escape room.
Wat ís een escape room vragen de mensen. 'Mama, laat mij het aan de mensen uitleggen', zegt Roberta. Maar mama hoort haar dochter niet. Wat een figuur, dat meisje. Ze raakt iets aan onze life defining moments.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten