Na de begrafenis van onze laatste oom kan ik de slaap niet vatten. Oude foto's, en herinneringen aan familieverhalen, familiedrama's, en geheimen spoken door mijn hoofd. Dit is overigens niet echt de familiefoto van Mutti's gezin, maar zoiets was het. Er zijn er tientallen op internet. Type maar in in Gogle: familiefoto's jaren dertig. Op Mutti's familiefoto stond een strenge vader, een enigszins uitgeteerde moeder, en heel veel kinderen met ziekenfonds-brilletjes op hun kromme neuzen. Onze opa van die kant was Hoofd van der School, toendertijd een functie met Aanzien.
Iets is er gebeurd ooit, waardoor deze opa niet wilde dat Mutti met Vati trouwde. Maar ze deden het toch. Ze waren 27 toen ze trouwden, na 7 jaar verloving. Tijdens de laatste oorlogsjaren had Mutti een baan als onderwijzeres in oost-Groningen en zat Vati ondergedoken in Overijssel. Bij de-boer-in-Lutten. Na 1945 ging hij in Amsterdam studeren, en was Muti juf te Dalfsen. Nadat zijn studie was afgerond streken ze in 1951 neer te Emmen. Want dat was dé groeigemeente van toen en daar was werk voor een beginnend wiskundeleraar.
Mutti's familie was niet aanwezig bij hun bruiloft. Pas nadat ik geboren was, zes jaar later, ik was de vierde dochter, is Mutti bij haar vader op bezoek gegaan. Nadat ouderlingen erom gevraagd hadden. Alleen. Opa woonde inmiddels te Ermelo, en was met zijn huishoudster getrouwd.
Wat er aan de hand was is een groot mysterie in ons gezin: wat het grote bezwaar van onze opa tegen Vati geweest kan zijn. Mutti's broers en zussen waren ook niet op haar bruiloft. Zij mochten - hoewel ze toch al lang volwassen waren - niet tegen hun vaders wil ingaan. En er was de eerste jaren van hun huwelijk ook geen contact. Wat het ook was, het was een groot taboe. Er is tussen Mutti en haar zussen en broers nooit over gepraat. Die hebben er nooit iets over willen zeggen.
Aan een van de Nichten, die met mij in de bolide meerijdt van de kerk naar de begraafplaats, vraag ik of zij het Geheim kent. Nee, maar háár moeder - die nu ver over de negentig is - weet het wel. Die wilde het mee in haar graf nemen. Maar ze heeft het nu toch aan haar oudste zoon verteld. Die weet het, zegt de Nicht.
Mede om deze geschiedenis ken ik Mutti's kant van de familie nauwelijks. We woonden ook ver weg, wij te Emmen, de rest in het Westen. Sommige tantes kwamen wel met enige regelmaat, vooral de kinderloze tantes. Die allemaal onderwijzeres waren. Mutti en zij gierden altijd van het lachen. Dat dan weer wel. Nu spoken al die spanningen en geheimen door mijn hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten