D. wordt volgende week 62 jaar. Twee jaar geleden werd ze 60 jaar en vierde ze dat chique in een opkamer in het Pullitzer Hotel aan de Keizersgracht. We mochten allemaal speechen. De avond was zo vol met eten en speeches dat we nauwelijks konden kletsen met degene naast wie we zaten. Kun je het misschien een keertje overdoen in informelere sfeer? hadden sommigen na afloop gevraagd, onder wie ik. Gewoon aan de keukentafel? Volgende week gaat dat plaatsgrijpen. In haar volkstuin of bij haar thuis. Ze heeft weer een thema bedacht om over te speechen: avontuur.
Thema’s. Avontuur. Speeches. Het geeft weer een boel om over na te denken. 'Kunnen we niet zónder thema?' probeer ik, 'en gewoon onmoeten? Laten gebeuren wat er gebeurt?' Avontuur is helemaal niet mijn thema. Of je kunt het ook zo zien: leegte, ruimte, openheid, als het ultieme avontuur.
‘Avontuur’ associeer ik met dure reizen in verre al-dan-niet derde-wereld-landen. Ik ken mensen die werken in oorlogsgebieden. Overal over de wereld. Is dat avontuurlijker dan het avontuur van huisje-boompje-beestje? Ik ken mensen die langdurig op een meditatiekussen zitten. Is dat avontuurlijk? Ik ken mensen die heel veel films zien. Of die om de week een weekend naar hun huis in Frankrijk gaan. Is dat avontuurlijk? Wat kan ik nou helemaal vertellen over avontuur? Mijn avontuur van de laatste jaren was verkassen. verhuizen naar Zuilen, samenwonen met Bobby, moestuinieren, bij het einde van Marg aanwezig zijn, het tekenen, mijn kapelletje... En nu is mijn laatste avontuur: overleven in een onduidelijke werksituatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten