Soms zit het mee, soms zit het tegen. Ik heb een zogenoemd ‘netwerkgesprekje’, in het kader van je-weet-nooit-hoe-een-koe-een-haas-vangt. Om 16 uur bij enorm jong en hip café Ganspoort aan de Vaartsche Rijn. Best een eindje fietsen, maar dat is goed voor de energiestromen en de wilskracht die het dezer dagen een beetje laten afweten.
Mijn netwerkman komt drie kwartier te laat, gaat langdurig over zijn eigen sores praten en dan wordt hij gebeld (‘Sorry, die móet ik even nemen, vind je niet erg toch?’). Na tien minuten reken ik maar af en vertrek ik.
Terwijl ik over de Catharijnsesingel naar Bobby’s nieuwe werk fiets om dat even te bekijken begint het eerst te stortregenen, dan onweert en bliksemt het heel hard en heel dichtbij en jagen enorme hagelstenen uit de hemel. Als een verzopen kat kom ik er aan. Hij blij, dat is dan wel weer leuk. Ik mag alle werkkasten zien. Als we naar huis fietsen schiet het zadel los, en rijd ik midden in een nagelknippertje, waardoor in 1 seconde mijn achterband (binnen en buiten) plat is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten