Feestbeest

Koningsdag: ik vind er écht niks aan. Ik weet niet of het komt van die tien jaar aan de Elandsgracht in Amsterdam, of dat de afkeer al langer is. Ik ben niet perse een Republikein, geloof ik, de staatsieportretten van de Koninklijke Familie door Erwin Olaf die vandaag in de kranten staan vind ik best leuk, maar de festiviteiten...

Misschien is de dingen anders ervaart als je (klein)kinderen hebt, dat je dan de wereld door hun ogen beleeft. Maar ik heb niets met pleinen en straten en parken tjokvol mensen met meuk.

Bobby en ik zijn naar Maassluis waar we Schoonmama asperges-op-Vlaamse-wijze beloofd hebben. Ze juichte van de week helemaal toen ik het aankondigde. Schoonmama woont in wat de ‘Oranjewijk’ heet met allemaal straatnamen van koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen. Of dat een reden is om zo massaal te vlaggen? Er wordt hier huis aan huis gevlagd.

Bobby is wel Republikein en gaat Schoonmama’s belastingaangifte doen. Tegen beter weten in ga ik toch maar even Maassluis in. Het is koud en druilerig. Overal hangen vlaggen en ik zie maar weinig mensen. In het centrum bij de Markt hangen de gezinnen om bij de patatkramen, ijssalons en viskramen. Er zijn wat dekentjes met troosteloze troep. Er zingen twee meisjes van dertien die helemaal niet dúrven te zingen. Er zijn wat (oudere) mensen met oranje mutsen of veren op hun kop. Stel me voor dat ze een beetje opgewonden waren toen ze van huis gingen met doe malle dingen aan hun lijf. Ik zie het niet. Ik word er een beetje mies van. Wat is de vreugde van dit alles? Ben ik een ouwe zeikerd? Waarom zie ik het niet?

Schoonmama zegt dat ze op Koninginnedag vroeger altijd op zoek ging naar porcelein en vazen.

Straks eten we asperges. Dan worden we weer vrolijk.