Gezien: de indrukwekkende documentaire getiteld ‘Mussa’, gemaakt door de Israëlische regisseuse Anat Goren. Hij is in 2015 op het IDFA vertoond, toen ook op de Nederlandse televisie en deze week opnieuw. Centraal in de film staat Mussa, een twaalfjarig Ethiopisch jongetje dat al vijf jaar in Tel Aviv woont, met zijn ouders. In een piepklein apartementje in een arme wijk. Hij zit op een chique school. Wat zijn vader doet weet ik niet, zijn moeder werkt in een hotel.
Al die jaren in Israël praáá Mussa niet. Hij communiceert hoogstens via de computer of telefoon. Wel heeft hij vrienden en maakt hij plezier met hen, maar hij zegt niets.
Op een gegeven moment moeten zijn moeder en hij terug naar Ethiopië, en kan de vader in Tel Aviv blijven. We zien moeder en zoon tenslotte ook in Addis Abeba, waar ze in nogal primitieve omstandigheden leven. Geen waterleiding, geen elektriciteit. Daar zien we hem in een internetcafé waar hij chat met zijn vriendje in Tel Aviv, die helemaal moet huilen omdat hij Mussa eindelijk hoort praten.
Mussa is een heel leuk heel charmant jongetje en iedereen houdt van hem, en dat doe je als kijker ook onmiddellijk. Hij heeft lieve ouders. De angst van illegale immigranten om teruggestuurd te worden of anders vastgezet. Het is een hele mooie knappe film, over het leven van al die miljoenen illegale immigranten die een beter leven proberen te krijgen voor zichzelf of voor hun kinderen. Heel dicht op de huid.
De film is hier te zien:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten