Land-Art

Het eerste magazine van de nieuwe uitgever ligt in de bus. Oef. Is me wel weer een momentje. Valt het mee? Valt het tegen? En dan, wat is erger? In de inleiding door de nieuwe eigenaar wordt eerst Mandy bedankt, dan Eva de marketeer, en pas dan ik, en mijn naam ook nog eens verkeerd gespeld. Bien die al die jaren de magazines geredigeerd heeft wordt helemaal niet genoemd. Au au. ‘Loslaten!’ appen we naar elkaar.

Dat valt niet mee, want de plannen voor vandaag gaan ineens ook al allemaal niet door. Wat nu? ('Wat nu, wat nu, zei Pichegru')

Het wordt een uitje naar het Museumbos in Almeerderhout, het bos ten oosten van Almere-Haven. 25 minuten rijden. Ik was er al eens eerder, in december, toen de aarde nog woest en ledig was. Ik bewandelde er met K. het bomenlabyrint. Het was koud en glibberig, en we hadden het al circulerend over onze ervaringen met onze vriendinnen met kanker. Het viel niet mee, vriendinnen met kanker.

Nu is het zomer en begroeid. De vriendinnen zijn niet meer. Nu zijn hier  beukenboompjes in de rondte en daartussen hoge brandnetels. Het paadje is gelukkig geschoren, maar het centrum van het labyrint is wel overwoekerd met brandnetels. De tuinman zal niet begrepen hebben dat dat heilig midden het rustpunt moet zijn. In plaats van een plek waar je blaren krijgt.

Het Museumbos is best groot. En in the middle of nowhere. Er kwinkeleren vogels maar ik kom geen mens tegen. Is dat lekker? Is dat unheimisch? Allebei een beetje. Sinds de gruwelmoord op Anne Faber voel ik me toch weer iets minder veilig in mijn eentje in een bos. Ik ben een stadsmeisje, thuis in de parken en natuurgebieden aan de rand van de stad.

Het uitzicht over de eindeloze aardappel-akkers richting de dijk is eigenlijk heel veel  fijner.

Dat grenzeloos optimisme van de polder. Ooit werd-ie drooggelegd voor landbouwgrond en woningen, en toen moest-ie leefbaar gemaakt. De nieuwe Almeerders gingen niet de natuur in, ze bleven steken op hun woonerven. Toen hebben de optimisten dit Museumbos bedacht en kunstenaars gevraagd een perceel in te vullen. Land-Art. Naar het bos gaan in Almeerderhout is daardoor echt een belevenis. Nee, het is geen oerbos. Het is kunstmatig. Maar heel Nederland is kunstmatig. Hier in dit rechthoekige land zijn de bospercelen rond. Het Labyrinth, het Cirkelbos, een ronde Berg, en nog zo wat.

Dan ga ik op zoek naar De Groene Kathedraal van Marinus Boezem, geplant in 1987. Ik herinner me dat planten nog wel, maar ik ben er nooit geweest. Toen we hier in december waren konden we het niet vinden. Nu vind ik ze wel. Ze zijn al dertig jaar oud en indrukwekkend hoog. Eén kathedraal staat in een veld, de andere is een grasmat, uitgespaard in het bos.