Schoonmama verblijft daar ineens in een klein woonzorgcentrum, omdat ze weer longontsteking kreeg en te ziek was/is om alleen thuis te zijn. De vorige keer was ze naar het ziekenhuis in Schiedam gebracht en daarna naar het revalidatiecentrum in Vlaardingen. Maar naar een revalidatiecentrum mag men alleen als men uit het ziekenhuis komt, en voor het ziekenhuis was ze nu niet ziek genoeg, vond de huisarts. Dit Duinoord is een voormalig bejaardenhuis/verzorgingshuis dat jaren geleden van de politiek als zodanig opgeheven moest worden, en nu een nieuwe functie heeft gevonden: zieke alleenwonende ouderen tijdelijke verzorging bieden. Er werken vooral vrijwilligers.
Ze krijgt hier eten en drinken en ze zorgen voor haar medicijnen en eventueel kan ze ‘s morgen met andere bewoners koffie drinken en middageten. Maar dat kon ze tot nu toe allemaal niet aan, dus ze vindt het erg saai. Een wat onpersoonlijke bejaardenhuis-kamer van 3 bij 4 en een halletje met badkamer en keukenblokje. Doet me denken aan onze oma die al rond haar vijfenzestigste naar een bejaardenhuis verhuisde. We spreken nu over de jaren zestig en zeventig. Zat ze daar de hele dag in dat kamertje voor het raam. Er woonden daar toen heel veel mensen. Hier heel weinig. Er loopt ook niemand in de straat.
Het valt haar allemaal zwaar, stel je voor dat ik nooit meer naar huis kan, zegt ze, maar we weten haar toch een beetje op te beuren. Even met een rolstoel de tuin in. Zal ik dinsdag weer komen, vraag ik als we weer gaan, en ze begint helemaal te stralen. Vorige week mocht ik niet komen, toen was ze té ziek en was ik als schoondochter toch niet eigen genoeg, denk ik.
Als om 17 uur de avondboterham komt gaan wij weg en een strandwandeling maken, met uitzicht op de industrie van de Maasvlakte. 's Avonds kijk ik naar een programma over 30 jaar hospices waar er nu al 150 van zijn in Nederland, die doorgaans een warm bad van zorg en aandacht zijn voor de bewoners. Dat is in dit opvanghuis niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten