Vandaag doe ik vertragen. Niet op stap, maar in de tuin blijven. Bobby ligt in een schaduwhoekje naar zijn muziek te luisteren en ik lig in de volle zon een beetje sproeten te vangen. In de zon is echter de zon veel te schel om lang te lezen, dus ik ga Peeqs nieuwe podcast beluisteren. Haar podcasts verschijnen eens per maand.
We hadden er nog een discussie over, twee weken geleden. 'Wanneer kom je nieuwe podcast uit', vroeg ik. 'Die is al uitgekomen', zee Peeq. 'Waarom weet ik dat niet', vroeg ik. 'Je kan je abonneren', zee Peeq. 'Ik wil me niet abonneren', zee ik, 'ik wil een enthousiaste mededeling. Per mail of per app of per Facebook.' Maar op de een of andere manier is zij daar niet van.
Dus nu zoek ik de podcast zelf maar op. De aflevering is behoorlijk anders dan de eerste met bandoneonspeler Carel Kraayenhof. Nu is het bergbeklimmer Wilco Dekker. Was de eerste aflevering gevuld met muziek, nu is er veel meer stilte. De man is niet direct een woordkunstenaar. Toch kom je er langzaam wel in, en dat komt vooral door de gretige nieuwsgierigheid van de interviewers. Ja-maar-hoe-zit-dat-dan. Ja-maar-waarom-dan.
Uiteindelijk is het het vertragen, vertelt hij door de enorme kou, en het uitbannen van alle prikkels, want je ziet alleen maar wit, wat het hoge bergbeklimmen zo mooi maakt. Nou prikkels zijn er wel in het trotseren van gevaar en pijn. En de top bereiken is een pure niet te evenaren gelukservaring, zegt hij. Vertragen, minder prikkels, klinkt naar meditatie.
En dat ik dat nou net op mijn manier in mijn eigen snikhete tuintje lig te ervaren.
Onder meer hier te beluisteren: https://podcastluisteren.nl/ep/De-Kunst-van-het-Genieten-In-gesprek-met-bergbeklimmer-Wilco-Dekker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten