Ik heb een lunchafspraak met A. Hij werkt al zes jaar niet meer waar hij werkte en waar ik hem van ken, maar af en toe komen we elkaar nog op straat tegen en dan zeggen we: ‘We moeten nodig eens lunchen!’ De laatste keer zei hij er nadrukkelijk bij dat híj contact zou opnemen. Don’t call us, we’ll call you. En zowaar, vorige week kwam een mailtje met wat datumvoorstellen.
Zo zitten we bij restaurant De Veldkeuken in Amelisweerd te kleppen over koetjes en kalfjes, tot ik er achter kom dat hij denkt dat ik nog te Bunnik werk. ‘Weet je dan niet eh ...’ stamel ik. Nee, dat weet hij niet.
Dus ik probeer kort te vertellen wat er geschied is. ‘Dus je moest zélf maar concluderen dat je WW moest aanvragen...’ ‘Dus je hebt achttien jaar voor het vak gewerkt en je hebt helemaal geen dank je wel en afscheid gehad!’ ‘Ik snap heel goed dat je nog van slag bent.’ ‘Zie je je oud-collega’s nog wel?’ Hij is zo rechthartelijk meelevend en zonder enige terughoudendheid, dat de tranen me in de ogen springen.
We praten daarna over musea en welke musea we allemaal mooi vinden. Heerenveen, Wassenaar, Gorssel. Den Haag, Zwolle, Rotterdam. Ik laat hem mijn tekeningen zien - op de telefoon - en hij vindt ze allemaal prachtig. Ook zonder enige reserve. Heerlijk netwerken zo. Ik moet er helemaal van bijkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten