Honderd gedachten

‘One hundred thoughts’ heet dit kunstwerk van de Nijmeegse kunstenares Seet van Hout (1957). Het hangt in Museum Het Valkhof in Nijmegen. Het zijn 100 schilderijtjes, 10 x 10, variaties op een thema, prachtig vind ik het. Het zijn net pupillen van ogen, of van die plakjes gesteente. Als je er maar één blik op werpt is alles een beetje hetzelfde, maar als je blijft staan en blijft kijken is elk doekje een universum. 

Het is eindelijk dat ik weer eens naar Museum Het Valkhof ga. Ooit bezocht ik er een tentoonstelling met middeleeuwse miniaturen uit het gebedenboek van Maria van Gelre, die ik erg mooi vond, maar daarna las ik over het museum voornamelijk alarmerende berichtgeving, dat het niet goed genoeg was, weinig bezoekers, niet spraakmakend of toonaangevend, wanbeleid geloof ik ook, en dat de gemeente de subsidie stopte. 

Nu zijn ze toch doorgegaan met een nieuwe directeur Hedwig Saam, een nieuwe visie en nieuw beleid. De nieuwe directeur  maakte hiervoor van het Nationaal Militair Museum in Soesterberg tot een succes. Het sentiment in Nijmegen is niet altijd positief, als je afgaat op reacties onder online-nieuwsberichten, vooral omdat de gemeente er jarenlang zoveel geld in gepompt heeft zonder succes. Nu moet Saam het hier waarmaken.

Ik weet niet precies wat er veranderd is: het museum heeft nog steeds twee peilers: enerzijds de archeologie van de stad, en anderszijds de hedendaagse kunst. Die archeologische vondsten worden nu geloof ik aantrekkelijker gepresenteerd, zodat je al bezoeker nieuwsgierig gemaakt wordt in plaats van afgestoten, en de hedendaagse kunst die ze tonen wordt vanaf nu meer geworteld in de eigen stad/regio. ‘99+ - Kunst van eigen bodem’ heet de tentoonstelling en 99 kunstenaars laten hun werk zien.

Wat ik aardig vind aan beide presentaties is dat je er heel echt in getrokken wordt. Beeld en teksten weten interesse te wekken en je nieuwsgierig te maken. Zo opent tentoonstelling over 99 kunstenaars met 99 zwart-wit portretfoto’s van de kunstenaars in hun ateliers, waardoor je je als stadgenoot met ze verbonden voelt en een glimpje inkijk krijgt in hun fascinaties en ambacht.

Er is bij de tentoonstelling een groot formaat boek uitgegeven, waarin alle kunstenaars een spread hebben, met het portret, het kunstwerk in kleur en een uitgebreide persoonlijke reflectie van de samensteller / schrijver Nico Huijbregts over zijn bezoek aan het atelier, de kunstenaar en het kunstwerk.

Ik ervaar het als een bijzonder uitnodigende tentoonstelling die je opent voor de vele verrassingen en veelzijdigheid die de eigen kunstenaars te bieden hebben. De dimensie die ze toevoegen aan het vertoog dat dagelijks via de media over ons heen valt met als invalshoek de economie, politiek, zorg, klimaat, om maar wat te noemen. Dit verstilt. Raakt de essentie. Je loopt er langs, je oog valt op iets, je kunt kijken en je laten raken, je kunt op zoek naar de achtergronden en betekenissen.