Het dwalen en zelf ontdekken, het inzoomen en uitzoomen, is essentieel aan museumbezoek. Je wordt getroffen door een werk en wilt uitvinden wat het is dat je treft. Je gaat voor het kunstwerk zitten, je leest de begeleidende teksten, loopt nog eens verder en dan weer terrug, kijkt onderwijl naar de bezoekers, luistert gesprekjes af waar de de een de catalogustekst vertelt aan de ander, sluit je even bij een rondleiding aan... Zie die veellagige ervaring maar eens online te vinden.
Al zoekende raak ik verzeild in Tate Modern in Londen. Wat is het lang geleden dat ik daar was. Zo mooi, dat museum, die enorme ruimtes, die uitgesproken kleuren, die onvergetelijke werken, dat uitzicht over de Thames... Zo weldadig, daar wil je wel dagen zijn. En nu dan online. Dat is wel een bijzondere bijkomstigheid van deze crisis, dat elke organisatie dwongen wordt (of uitgenodigd) om zichzelf her uit te vinden en online mensen aan je te binden. Tot. U toe zijn de meeste websites van musea informatieve sites, een plek waar informatie te vinden is over huidige en toekomstige tentoonstellingen, met obligate uitvergrote maar zielloze marketingspeak.
De openingstekst van de site van Tate is uitnodigend: ‘Enjoy art wherever you are. Stay connected, calm en creative while our galleries are temporary closed.’ Het is net weer als bij die majestueuze ingang van Tate Modern. Daar ga je eerst omstandig in de hal rondkijken om een eerste keuze maken uit het overweldigende aanbod. Ik zou beginnen met de tentoonstelling over Andy Warhol en als ik die genoten had zou ik verder kijken. Zo doe ik nu ook maar online. Achteraf lees ik dat de Andy Warhol-tentoonstelling de blockbuster van het voorjaar was. Had moeten zijn. Hij ging op 12 maart open en op 17 maart weer dicht. En twee weken later staat er een fantastisch rijke originele digitale presentatie waarin Tate Modern zijn reputatie alle eer aandoet. Gratis te bezoeken.
Als je daar binnen gaat is het zo een uur later. Er is zoveel te zien en te beleven waar je onmiddellijk door geraakt wordt. Een soort digitaal magazine met mooie afbeeldingen, bekend en onbekend, heldere relevante informatie, levensverhaal, verhaal over zijn kunst, filmpjes waar kenners en bewonderaars - oud en jong - wat vertellen over hun fascinatie over Warhol. Een introductiefilm van 5 minuten waarin twee curators Gregor Muir en Fiontan Moran iets van hun fascinatie voor Warhol laten zien. Hoe zijn achtergrond als immigrantenkind, zijn katholieke opvoeding en zijn homoseksualiteit zijn werk kleurde. In de video ‘How to print like Warhol’ laat de kunstenares .... zien hoe je zulke zeefdrukken maakt. Dat is inzoomen en uitzoomen en medebezoekers bekijken. In een artikel in Architectural Digest vertelt digitaal directeur van Tate Hillary Night dat ze onmiddellijk na de lock down naar manieren gezocht hebben om de bezoekers online net zo goed te bedienen als in het museum zelf. Daar zijn ze heel goed in geslaagd. Een verhaal van Gilda Williams over Andy Warhol en zijn moeder die bijna zijn hele leven bij hem woonde en van grote invloed op hem was. Echt heel goed.
En verder is er op de site net als in het museum zelf verpletterend veel te zien. Hoogtepunten uit de Britse schilderkunst. Of gesorteerd op thema. ‘Animals and art’, ‘Asia and Art’, ‘Family and Art’, ‘Migration and Art’, ‘Women and Art’, ‘Black identity and Art’, en nog veel meer. Er is een pagina ‘Making Art in Isolation’, waar kunstenaars worden uitgelicht, die hun week in grote afzondering maakten, wat enerzijds heel actueel lijkt maar een thema van alle tijden is omdat een kunstenaar zich móet afzonderen in zijn/haar atelier of waar dan ook om tot kunst te kunnen komen. Maar er zijn ook kunstenaars in gevangenschap die daar kunstwerken maken die letterlijk hun overleving betekenen.
Ja de site van Tate mag een schoolvoorbeeld zijn voor alle musea die proberen online iets te betekenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten