Ik besluit Tante Mies boeken te brengen. Na overleg. Tante Mies is 93, weduwe zonder kinderen. Ze woont zelfstandig in een ruime 55+-flat in Den Haag-Zuid (zie foto) en ziet niemand meer dan een buurvrouw met wie ze eens per 14 dagen scrabbelt en haar hulp die eens per week komt en dan de boodschappen doet. Ze had nog een vrijwilligster die eenzame ouderen bezoekt maar die komt niet meer, want het klikte niet zo, en een dame van de bibliotheek die eens per zes weken een stapel boeken komt brengen, maar die komt vanwege Corona niet meer. Haar beste vriendin heeft kanker en die komt ook niet meer.
Tante Mies vindt het leven wel mooi geweest. Haar man en al haar broers en zusters zijn overleden, allemaal kanker, en zij blijft maar. Zo praat ze erover. Ze vindt er niks meer aan. En nu had een andere nicht haar boeken gestuurd over de post, maar daar vindt ze niks aan. En de tv, daar vindt ze ook niks aan. Ze wil zo graag bezoek, dat is het. Contact. En boeken. Maar tante Mies, zeg ik, ik wil u wel boeken komen brengen uit mijn eigen kast, maar u wéét dat we enig risico lopen. Allebei hebben we geen klachten, maar toch. Tante Mie heeft liever bezoek en een risico dan dat grote niets. Daar is ze duidelijk in. Als we maar afstand houden, zeg ik.
Ze stráált van de bos bloemen en de stapel boeken.
Je hebt natuurlijk het aanbod e-boeken van de bibliotheek. Maar daar heeft zij niet zoveel aan. Tante Mie heeft een computer, maar kan er weinig mee. Er staan wat spelletjes op, en e-mail.. ‘Het is een rommeltje’, heeft iemand tegen haar gezegd. 'Wát is dan een rommeltje?' vraag ik, maar dat weet ze niet. 'Zal ik eens kijken', stel ik voor. Computer aanzetten en op het icoon van de mail klikken doet ze daadkrachtig, maar daarna komt ze in de stand kan-ik-niet-weet-ik-niet. Andervrouws apparatenstress.
24 ongelezen berichten staan in haar Postvak In, en daar raakt ze helemaal van in paniek. Het zijn vooral reclamemailtjes en mailtjes van de kerk over Pasen. Ik open ze. 'Gooi maar weg, gooi maar weg!' Het doet me denken aan Mutti die in de laatste jaren van haar leven ook geen reclame en bedelbrieven meer kon onderscheiden van zakelijke post. Elke enveloppe was horror. Dit gaat allemaal nergens over. Dus als ik haar Postvak In gelezen en geleegd heb is ze helemaal opgelucht.
Nee dat wordt niets met haar en de e-boeken.
Verder lezen:
Artikel in Trouw over het bezoeken van de oude moeder:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten