De alleenwonende ouderen

O, nu mogen we ineens wél alleenwonende ouderen bezoeken. Gezonde mensen boven de 70 mogen weer één of twee mensen thuis ontvangen. Bij het opstellen van de regels voor de lock down hadden ze niet zo goed doorgedacht. Dus die arme mensen hebben voor niets zes weken in hun uppie zitten kniezen. 

Gelukkig doen wij hier te lande aan 'intelligente' lock down, zei de minister president steeds, en deed een beroep op ons gezonde verstand. Ik heb daar wel een beetje moeite mee, want daarmee zeg je volgens mij dat andere landen minder intelligente lock downs hebben. Maar goed, anderzijds lijkt het wel gewaardeerd te worden als we naast volgzaam zijn ook nog een beetje zelf nadenken.

Wat voelde ik me dubbel toen ik  twee weken geleden Tante Mies in Den Haag boeken ging brengen. Want 'mócht' dat wel? Of was ik in 'overtreding'? Ik vond dat het wel kon. Zij niet ziek, ik niet ziek, zij alleen, ik alleen. Wat wél en niet 'mag' is zo leidend dezer dagen. En zoveel mensen kijken woedend op straat, omdat een ander een andere keuze maakt dan zij. Het zal allemaal angst en stress en bezorgdheid zijn, maar wel vervelend, al die boze blikken. Alleen al om die te vermijden zou je binnen blijven.

Tot vorige week was het advies om helemaal niet bij zelfstandig wonende ouderen op bezoek te gaan. Dus boodschappen voor de deur zetten mocht, maar niet naar binnen gaan en een kopje koffie drinken. De Ouderenbond ANBO adviseerde het kabinet om beperkt bezoek toe te staan aan ouderen die gewoon gezond zijn: 'Het is al een wereld van verschil als een buurvrouw of een familielid even een kopje koffie kan komen drinken.'  Lees ik bij RTL. Raar plaatje heeft die redactie bij het artikel geplaatst. Want huggen... dat mogen we dus juist niet.