Toen kreeg ik verkering met Bobby. Die woonde in hartje Utrecht. Met Koninginnedag kon ik naar hem vluchten maar hij bleek óók midden in het feestgedruis te wonen. Naar het feestgedruis toe gaan is misschien heel aardig, want dan kun je ook weer weg, maar als je er middenin woont kun je niet weg. Dus toen deed ik er gewoon niet meer aan. En toen ben ik het verleerd.
Ik heb dus een gewone maandag, maak mijn nieuwe stuk voor Museumkijker af, vind een vacature waarop ik kan solliciteren, nooit geschoten is nooit raak, tenslotte. En een recept dat ik kan gaan koken.
En dan stort ik me op de achtertuin, die er een beetje verwaarloosd uitziet. Dus: onkruid wieden, grond losharken, grassen en uitgebloeide bloembollen eruit, naar Vechtweelde in Maarsseveen fietsen om nieuwe bloemetjes te halen en die in de grond. Het is uren gedoe en ny maar wachten of het aanslaat. Maar al met al weer eens een volle dag, zoals ik ze had vóór de Corona-crisis. Heerlijk.
En tussendoor kijk ik natuurlijk toch wel even naar de Koninklijke Speech, Willem Alexander met zijn vier vrouwen om zich heen. Wat zijn ze allemaal gehoorzaam aan hun Koningstaak. En ‘s avonds het Journaal dat louter gaat over de Koningsdag die geen Koningsdag was.
En achter het huis hebben de kindjes hun eigen Koningsdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten