Vorige week kocht ik bij de kweekster in Harmelen twee mini-kropjes eikenbladsla, vandaag haal ik een aardbeiplant, een paparikaplant en een courgetteplant. Het leuke van die moestuinplanten is dat je elke dag kunt kijken of en hoe ze het doen. De eerste vier kropjes andijvie en sla en de preitjes van twee weken geleden redden het vrees ik niet. Vandaag geef ik ze maar weer een handje mest. Als ik de drie nieuwe en veel grotere planten heb afgerekend zegt de kweekster; ‘Die courgette gaat toch wel onder glas hè?’ Hun, glas? ‘Ja want die kan niet tegen kou.’ Nou ja, we zien wel. Als minimoestuinierster is men overgeleverd aan de weergoden en moet men toch voortdurend keuzes maken.
De selderij is groot, overgebleven van vorig jaar en een paar weken terug nog ferm gekortwiekt, en nu alweer enorm. En ik eet vrijwel nooit selderij, dus die moet er maar uit. Het is alweer kurkdroog, ik gieter elke dag. Voor de landbouw bij Zus4 in MeckPom is het zorgelijk. Dit zal toch niet het derde superdroge jaar op rij worden?
Míjn rabarber gooit hoge ogen. Een voorbijganger complimenteert me met mijn mooie oogst. Snijdt niemand je rabarber af, vraagt hij. Nee, niemand snijdt mijn rabarber af. En als ze het zouden doen: soit, dat is het risico van het vak. Dat vindt hij wel mooi relaxt.
En ondertussen blijken mijn mooie roze-tulpjes-met-witte-karteltjes uit de bloembak vóór wel onthoofd. Snik. Gelukkig is er de troost van de blauwe regen die net is gaan bloeien, Die hangt precies op hoofdhoogte in de voordeur, maar dat is dan maar even zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten